MACARII AEGYPTII EPISTOLAE, HOMILIARUM LOCI, PRECES AD FIDEM VATICANI, VINDOBONENSIUM, BEROLINENSIS, ALIORUM CODICUM PRIMUS EDIDIT HENRICUS IOSEPHUS FLOSS SS. THEOL. ET PHIL. DR., IN CONVICTORIO THEOLOGORUM CATHOLI- Accedunt: I. De Macariorum Aegyptii et Alexandrini vitis quaestiones cri- II. Acta Macariorum Aegyptii et Alexandrini ad codd. mss. fidem III. Tabula in lapide incisa. COLONIAE, BONNAE, BRUXELLIS 603.5 M'01 F זי Qui Gennadii (de viris illustribus cap. 11) verba haec legit: ,,Macarius monachus ille Aegyptius signis et virtutibus clarus unam tantum ad iuniores professionis suae scripsit epistolam, in qua docet, illum perfecte posse Deo servire, qui conditionem creationis suae cognoscens ad omnes semetipsum inclinaverit labores, et luctando atque Dei adversum omne, quod in hac vita suave est, auxilium implorando, ad naturalem quoque perveniens puritatem, continentiam velut naturae debitum munus obtinuerit", ei non fieri potest quin suboriatur suspicio, Macarium Aegyptium doctrinae Pelagianae, e qua continentia naturae, non donum gratiae sit, quasi facem praetulisse. Unde Oudinus in Commentariis de scriptoribus et scriptis ecclesiasticis v. Macarii tres monachi, aliique, inter quos Petitdidierius in libro, qui inscribitur: Remarques sur la bibliotheque des auteurs ecclesiastiques de Mr. Du Pin Paris 1692 T. II p. 198 sqq., homilias quoque, quae Macarii Aegyptii nomine feruntur, puro puto Pelagianismo infectas esse probare sunt conati. Verum enim epistola a Petitdidierio I. I. p. 220 e codice ms. abbatiae s. Vitoni (s. Vanne) prolata ab ea, quam Gennadius commemorat, et argumento et toto habitu ita distat, ut eadem cum illa nullo modo haberi possit. Quam ipsissimam me ante hos aliquot annos in codice ms. olim Treverensi, quem Dr. Binterim v. el. pretio emptum nuper Bollandistis in Belgia dono dedit, detexisse eo magis gaudeo, quod eam ne levissima quidem eiusmodi haereseos macula conspersam esse statim mihi persuasi. Quo factum est, ut Macario Aegyptio operam impenderem. Quum vero mox viderem, ea, quae in libris excusis ad Macarios pertinentia inveniuntur, admodum manca esse, IV neque ulla parte sufficere, in itinere literario, quod RR. et Ill. Archiepiscopi benevolentia adiutus et summi nostri Regiminis subsidiis munitus per Germaniam et Italiam institui, omnia, quae ad Macarios spectantia in libris scriptis reperire poteram, diligenter conquirere et describere eo lubentius suscepi, quod Macarius Aegyptius, inter anachoretas post s. Antonium clarissimus, primus e genere monachorum fuit, cuius ad nos scripta pervenerunt. Collegi igitur ea, qua per cetera studia critica licuit, cura non solum Macarii Aegyptii scripta, sed etiam utriusque Macarii, Aegyptii et Alexandrini, acta, quae consilio diu pensitato nunc demum edere suscepi. Sed quum virorum doctorum consilio incitatus vitas Macariorum scriptis praemittere, historias ac fabulas de iis traditas congerere et critice dispicere inciperem, liber me invito ita augebatur, ut consilium de ipsis Macariorum scriptis disputandi, id quod initio mihi prae ceteris proposueram, abiicere deberem. De scriptis Macariorum iam editis ea, quae in codicibus inveni ab editionibus recedentia, curis criticis breviter exposui, unde videbis, non tantum Macarii Aegyptii homilias, quales hucusque editae sunt, miserrime depravatas ac mutilatas, sed etiam quae feruntur Macarii Aegyptii opuscula saeculo demum XII ex homiliis compilata, sermonem denique, qui Macarii Alexandrini vocatur, supposititium esse. Ordinem capitum genuinorum Historiae Lausiacae, quam de monachis quarti saeculi Palladius episcopus Helenopolitanus scripsit, ad codicum fidem in fine adiectum cuivis historiae studioso non ingratum fore confido. In textu graeco constituendo codicem Berolinensem, quem summi Regiminis liberalitate huc transmissum identidem inspicere licuit, ceterorumque codicum apographa mea religiose et nonnunquam fortasse iusto verecundius secutus sum. Est enim, ubi coniecturas, primum animo conceptas sed sepositas, nunc in textu legi malim, velut p. 203 I. 19 t☎v λογισμῶν καὶ μοιχευομένη ὑπὸ τοῦ πονηροῦ, μό νου δηλαδή, p. 205 1. 27 [οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες] utpote e margine illata, p. 207 1. 19 όπως δὲ vel ὅπως τε δεῖ, p. 210 1. 6 ὀκνεῖτε, p. 211 1. 10 ἑαυτὸν, 1. 23 οὖσι, p. 212 1. 23 ἔχῃ, p. 213.1. 15 πάντοτε τὸ, 1. 20 κελεύων, p. 215 1. 20 ὅστις, 1. 21 τούτῳ τῷ μέρει αὐτῆς, 1. 22 κτήματος, p. 220 1. 28 ης, p. 225 1. 9 ἐξω ειλήσας, p. 226 1. 14 οὐχ ευρισκόμενοι, 1. 15 καταβυ θήσονται καὶ omitt., p. 230 1. 13 χωρεῖ, p. 2541.11 πολλοὺς καὶ χαλεπούς, p. 272 1. 19 f. πολυπράγμονα? p.273 1. 6 εἰκότως ὅ τε διαρρήξας, p. 275 1. 3 παρέβαλες, p. 277 1. 5 ὑπόδειγμα. In accentibus ponendis si quid hic illic typothetae incuria vel oculi mei peccaverint, postquam innumeros in codice male positos correxi, benevole condonabis. Ita nunc video p. 199 1. 14 corrigendum esse σύνεσίν σου, p. 200 1. 11 κριτής, Ι. 32 πολεμοῦντάς με, p. 201 1.2 Χριστοῦ, p. 202 1. 26 ᾧ τις, p. 205 1. 13 καρδίᾳ, p. 208 1. 15 αδελφούς, p. 213 1. 30 μέχρι, p. 219 1. 24 εὐχῆς, p. 222 1. 28 et 29, p. 223 1.33 et 34 σταθμίον et ζυγίον, p. 224 1. 7 κόσμου, p. 228 1. 1 κόσμῳ, p. 229 1. 3 εὐπρέπειαν. p. 231 1. 25 ἀκούσιά μου εἰσι, 253 1. 14 νυκτερινῷ, p. 255 1. 23 εἰπόν τος, p. 256 1. 16 ἐτόλμησας σύ, p. 257 1.15 πῶς σύ, p. 260 1. 2 τύφον, p. 263 1. 5 μετὰ σοῦ, p. 264 1. 1 ὑπερβολῇ, 1. 8 εἶπον σύ, p. 266 1. 9 ἑκατὸν, p. 268 1. 9 προςέσχεν, p. 270 1. 10 Αλεξάνδρειαν, p. 271 1. 16 ̓Αλεξανδρῖνος, 1. 20 ποτὲ, 1. 22 τυφλόν, p. 273 1. 16 et 17 παιδίον, p. 274 1. 25, 287 1, 2, 288 1. 3 οὐκ ἔστιν, p. 277 1. 6 μοί τινα, p. 297 1. 20 τις, p. 307 1. 27 από τινος. Praeterea errata typographica, quae nunc plagulas typis excusas perlegens deprehendi, ut ita corrigas, peto : p. 16 1. 17 Isidorus aliusque Macarius atque Heraclides et Pambus, p. 29 1. 16 illo, p. 36 l. 15 tres pro duae, p. 57 1. 8 multa, p. 84 l. 13 ibi pro bi, p. 88 1. 3 etiam pro iam, p. 120 l. 2 quas, p. 121 l. 17 etsi pro eist, p. 199 l |