Haud impune quidem: nec talia passus Ulysses, Oblitusve sui est Ithacus discrimine tanto. Nam simul, expletus dapibus, vinoque sepultus, Cervicem inflexam posuit, jacuitque per antrum Immensus, saniem eructans ac frusta cruento Per somnum commixta mero; nos, magna precati Numina, sortitique vices, unâ undique circum Fundimur, et telo lumen terebramus acuto Ingens, quod torvâ solum sub fronte latebat, Argolici clypei aut Phœbeæ lampadis instar; Et tandem læti sociorum ulciscimur umbras. Sed fugite, o miseri! fugite, atque ab litore funem Rumpite : Nam, qualis quantusque cavo Polyphemus in antro Lanigeras claudit pecudes, atque ubera pressat, Centum alii curva hæc habitant ad litora vulgo Infandi Cyclopes, et altis montibus errant. Tertia jam lunæ se cornua lumine complent, Cum vitam in silvis, inter deserta ferarum Lustra domosque, traho, vastosque ab rupe Cyclopas Prospicio, sonitumque pedum vocemque tremisco. Victum infelicem, baccas lapidosaque corna, Dant rami, et vulsis pascunt radicibus herbæ. Omnia collustrans, hanc primum ad litora classem Conspexi venientem. Huic me, quæcumque fuisset, Addixi: satis est gentem effugisse nefandam. Vos animam hanc potius quocumque absumite leto. Vix ea fatus erat; summo cum monte videmus Ipsum inter pecudes vastâ se mole moventem Pastorem Polyphemum, et litora nota petentem; Monstrum horrendum, informe, ingens, cui lumen
Trunca manu pinus regit, et vestigia firmat. Lanigeræ comitantur oves: ea sola voluptas, Solamenque mali.
Postquam altos tetigit fluctus, et ad æquora venit, Luminis effossi fluidum lavit inde cruorem,
Dentibus infrendens gemitu; graditurque per æquor
Jam medium; necdum fluctus latera ardua tinxit. Nos procul inde fugam trepidi celerare, recepto Supplice, sic merito; tacitique incidere funem ; Verrimus et proni certantibus æquora remis. Sensit, et ad sonitum vocis vestigia torsit. Verum ubi nulla datur dextrâ affectare potestas, Nec potis Ionios fluctus æquare sequendo, Clamorem immensum tollit, quo pontus, et omnes Intremuêre undæ, penitusque exterrita tellus Italiæ, curvisque immugiit Ætna cavernis. At genus e silvis Cyclopum et montibus altis Excitum ruit ad portus, et litora complent. Cernimus adstantes nequidquam lumine torvo Ætnæos fratres, cœlo capita alta ferentes, Concilium horrendum; quales cum vertice celso Aëriæ quercus, aut coniferæ cyparissi Constiterunt, silva alta Jovis, lucusve Dianæ. Præcipites metus acer agit quocumque rudentes Excutere, et ventis intendere vela secundis.
[Contra jussa monent Heleni, Scyllam atque Charybdim
Inter utramque viam, leti discrimine parvo, Ni teneant cursus: certum est dare lintea retro.] Ecce autem Boreas angustâ ab sede Pelori Missus adest. Vivo prætervehor ostia saxo Pantagiæ, Megarosque sinus, Thapsumque jacentem. Talia monstrabat relegens errata retrorsum Litora Achemenides, comes infelicis Ulyssei.
Sicanio prætenta sinû jacet insula contra Plemmyrium undosum: nomen dixêre priores Ortygiam. Alpheum fama est huc Elidis amnem Occultas egisse vias subter mare; qui nunc Ore, Arethusa, tuo Siculis confunditur undis. Jussi numina magna loci veneramur; et inde Exsupero præpingue solum stagnantis Helori. Hinc altas cautes projectaque saxa Pachyni Radimus; et fatis nunquam concessa moveri Apparet Camarina procul, campique Geloi,
Immanisque Gela, fluvii cognomine dicta. Arduus inde Acragas ostentat maxima longe Moenia, magnanimûm quondam generator equorum. Teque datis linquo ventis, palmosa Selinus; Et vada dura lego saxis Lilybeïa cæcis. Hinc Drepani me portus et illætabilis ora Accipit. Hic, pelagi tot tempestatibus actus, Heu! genitorem, omnis curæ casûsque levamen, 709 Amitto Anchisen. Hic me, pater optime, fessum Deseris, heu, tantis nequidquam erepte periclis! Nec vates Helenus, cum multa horrenda moneret, Hos mihi prædixit luctus, non dira Celano. Hic labor extremus, longarum hæc meta viarum. Hinc me digressum vestris Deus appulit oris. Sic pater Æneas, intentis omnibus, unus Fata renarrabat Divûm, cursusque docebat. Conticuit tandem, factoque hîc fine quievit.
Ar regina gravi jamdudum saucia curâ Vulnus alit venis, et cæco carpitur igni. Multa viri virtus animo, multusque recursat Gentis honos; hærent infixi pectore vultus, Verbaque; nec placidam membris dat cura quietem. Postera Phoebeâ lustrabat lampade terras, Humentemque Aurora polo dimoverat umbram; Cum sic unanimam alloquitur male sana sororem : Anna soror, quæ me suspensam insomnia terrent! Quis novus hic nostris successit sedibus hospes! 10 Quem sese ore ferens! quam forti pectore, et armis! Credo equidem, nec vana fides, genus esse Deorum. Degeneres animos timor arguit. Heu! quibus ille Jactatus fatis! quæ bella exhausta canebat! Si mihi non animo fixum immotumque şederet, Ne cui me vinclo vellem sociare jugali, Postquam primus amor deceptam morte fefellit; Si non pertæsum thalami tædæque fuisset; Huic uni forsan potui succumbere culpæ. Anna, (fatebor enim) miseri post fata Sychæi Conjugis, et sparsos fraternâ cæde Penates, Solus hic inflexit sensus, animumque labantem Impulit. Agnosco veteris vestigia flammæ. Sed mihi vel tellus optem prius ima dehiscat, Vel Pater omnipotens adigat me fulmine ad umbras, Pallentes umbras Erebi, noctemque profundam,
Ante, Pudor, quam te violo, aut tua jura resolvo. Ille meos, primus qui me sibi junxit, amores Abstulit: ille habeat secum servetque sepulcro. Sic effata sinum lacrymis implevit obortis.
Anna refert, O luce magis dilecta sorori! Solane perpetuâ morens carpêre juventâ ? Nec dulces natos, Veneris nec præmia nôris? Id cinerem aut Manes credis curare sepultos? Esto: ægram nulli quondam flexêre mariti; Non Libyæ, non ante Tyro; despectus Iarbas, Ductoresque alii, quos Africa terra triumphis Dives alit: placitone etiam pugnabis amori? Nec venit in mentem, quorum consederis arvis? Hinc Gætulæ urbes, genus insuperabile bello, Et Numidæ infreni cingunt, et inhospita Syrtis: Hinc deserta siti regio, lateque furentes Barcæi. Quid bella Tyro surgentia dicam, Germanique minas?
Dis equidem auspicibus reor et Junone secundâ Hunc cursum Iliacas vento tenuisse carinas. Quam tu urbem, soror, hanc cernes! quæ surgere regna
Conjugio tali! Teucrûm comitantibus armis, Punica se quantis attollet gloria rebus! Tu modo posce Deos veniam, sacrisque litatis Indulge hospitio, causasque innecte morandi, Dum pelago desævit hiems, et aquosus Orion, Quassatæque rates, dum non tractabile cœlum. His dictis incensum animum inflammavit amore, Spemque dedit dubiæ menti, solvitque pudorem. Principio delubra adeunt, pacemque per aras Exquirunt; mactant lectas de more bidentes Legiferæ Cereri, Phœboque, patrique Lyxo; Junoni ante omnes, cui vincla jugalia curæ. Ipsa, tenens dextrâ pateram, pulcherrima Dido, 60 Candentis vaccæ media inter cornua fundit; Aut ante ora Deûm pingues spatiatur ad aras, Instauratque diem donis, pecudumque reclusis
« ZurückWeiter » |