Castra foro solitos, urbi præponere castra,
[Tam procul hoc cœlo, tam procul hac patriâ ?]
Immoderata pati nunc frigora, nuncque calores?
Stertere vel durâ posse super silice ?
Sæpe trucem adverso perlabi sidere pontum ?
Sæpe mare audendo vincere, sæpe hiemem?
Sæpe etiam densos immittere corpus in hostes,
Communem belli nec timuisse Deum?
Nunc celeres Afros, perituraque millia gentis,
Aurea nunc rapidi flumina adire Tagi?
Nunc aliam ex aliâ bellando quærere gentem?
Vincere et Oceani finibus ulterius?
Non nostrum est, inquam, tantas attingere laudes:
Quin ausim hoc etiam dicere, vix hominum est.
Ipsa, hæc ipsa ferent rerum monimenta per orbem ;
Ipsa sibi egregium facta decus parient.
Nos ea, quæ tecum finxerunt carmina Divi,
[Cynthius, et Musæ, Bacchus, et Aglaïe.
Si laudes adspirem humili sed adire Camoenâ ;]
Si patrio Graios carmine adire sales
Possumus; optatis plus jam procedimus ipsis.
Hoc satis est: pingui nil mihi cum populo.
Si mihi susceptum fuerit decurrere munus,
O, Paphon, o, sedes quæ colis Idalias!
Troïus Æneas Romana per oppida digno
Jam tandem ut tecum carmine vectus eat;
Non ego thure modo aut pictâ tua templa tabellâ
Ornabo, et puris serta feram manibus :
Corniger hos aries humilis, et maxima taurus
Victima, sacratos tinget honore focos:
Marmoreusque tibi, Dea, versicoloribus alis,
In morem pictâ stabit Amor pharetrâ.
Adsis, o Cytherea! tuus te Cæsar Olympo,
Et Surrentini litoris ora vocat.
In POMPEIUM MAGNUM,
vel in MITHRIDATEM.
ADSPICE, quem valido subnixum gloria regno
Altius et cœli sedibus extulerat.
Terrarum hic bello magnum concusserat orbem:
Hic reges Asiæ fregerat, et populos.
Hic grave servitium tibi, jam tibi, Roma, ferebat;
Cætera namque viri cuspide conciderant ;
Cum subito, in medio rerum certamine præceps,
Corruit, e patriâ pulsus in exsilium.
Tale Deæ numen; tali mortalia nutu
Fallax momento temporis hora dedit.
VILLULA, quæ Syronis eras, et pauper agelle,
Verum illi domino tu quoque divitiæ;
Me tibi, et hos unâ mecum, quos semper amavi,
Si quid de patriâ tristius audiero,
Commendo, in primisque patrem. Tu nunc eris illi, Mantua quod fuerat, quodque Cremona prius.
De SABINO, PARODIA CATULLIANA.
SABINUS ille, quem videtis, hospites,
Ait fuisse mulio celerrimus;
Neque ullius volantis impetum cisî
Nequîsse præterire, sive Mantuam
Opus foret volare, sive Brixiam:
Et hoc nec aut Tryphonis æmuli domum
Negare nobilem, insulamve Cæruli;
Ubi iste, post Sabinus, ante Quinctio,
Bidente dicit attondisse forfice
Comata colla, nequa sordidum, jugo
Premente, dura vulnus ederet juba.
Cremona frigida, et lutosa Gallia,
Tibi hæc fuisse et esse cognitissima
Ait Sabinus: ultimâ ex origine
Tuâ stetisse dicit in voragine,
Tuâ in palude deposîsse sarcinas,
Et inde tot per orbitosa millia
Jugum tulisse: læva, sive dextera,
Strigare mula, sive utrimque cœperat.
Neque ulla vota semitalibus Deis,
Sibi esse facta, præter hoc novissimum,
Paterna lora, proximumque pectinem.
Sed hæc prius fuêre: nunc eburneâ
Sedetque sede, seque dedicat tibi,
Gemelle Castor, et gemelle Castoris.
Excudit S. Hamilton, Weybridge.
|