Nec sum animi dubius, verbis ea vincere magnum 291 Nunc, veneranda Pales, magno nunc ore sonandum. 300 Incipiens, stabulis edico in mollibus herbam 311 320 Carpamus, dum mane novum, dum gramina canent, 330 Et ros in tenerâ pecori gratissimus herbâ. Inde, ubi quarta sitim cœli collegerit hora, Et cantu querulæ rumpent arbusta cicada, Ad puteos aut alta greges ad stagna jubeto Currentem ilignis potare canalibus undam ; Estibus at mediis umbrosam exquirere vallem, Sicubi magna Jovis antiquo robore quercus Ingentes tendat ramos, aut sicubi nigrum Ilicibus crebris sacrâ nemus accubet umbrâ; Tum tenues dare rursus aquas, et pascere rursus Solis ad occasum, cum frigidus aëra Vesper Temperat, et saltus reficit jam roscida luna, Litoraque alcyonen resonant, acalanthida dumi. Quid tibi pastores Libyæ, quid pascua versu Prosequar, et raris habitata mapalia tectis? Sæpe diem noctemque, et totum ex ordine mensem, Pascitur, itque pecus longa in deserta sine ullis Hospitiis: tantum campi jacet. Omnia secum Armentarius Afer agit, tectumque, Laremque, Armaque, Amyclæumque canem, Cressamque pha retram: 340 350 Non secus ac patriis acer Romanus in armis Injusto sub fasce viam cum carpit, et hosti Ante exspectatum positis stat in agmine castris. At non, quâ Scythiæ gentes, Mæotiaque unda, Turbidus et torquens flaventes Ister arenas, Quâque redit medium Rhodope porrecta sub axem. Illic clausa tenent stabulis armenta; neque ullæ Aut herbæ campo apparent, aut arbore frondes: Sed jacet aggeribus niveis informis et alto Terra gelu late, septemque assurgit in ulnas. Semper hiems, semper spirantes frigora Cauri. Tum Sol pallentes haud unquam discutit umbras; Nec cum invectus equis altum petit æthera; nec cum Præcipitem Oceani rubro lavit æquore currum. 361 371 Puppibus illa prius, patulis nunc hospita plaustris. 380 389 Si tibi lanitium curæ, primum aspera silva, Lappæque tribulique absint; fuge pabula læta ; Continuoque greges villis lege mollibus albos. Illum autem, quamvis aries sit candidus ipse, Nigra subest udo tantum cui lingua palato, Rejice, ne maculis infuscet vellera pullis Nascentûm; plenoque alium circumspice campo. Munere sic niveo lanæ, si credere dignum est, Pan deus Arcadia captam te, Luna, fefellit, In nemora alta vocans; nec tu adspernata vocantem. At, cui lactis amor, cytisum lotosque frequentes Ipse manu salsasque ferat præsepibus herbas. Hinc et amant fluvios magis, ac magis ubera tendunt, Et salis occultum referunt in lacte saporem. Multi jam excretos prohibent a matribus hædos, 400 410 Primaque ferratis præfigunt ora capistris. H 421 Cum positis novus exuviis nitidusque juventâ 441 4.50 Morborum quoque te causas et signa docebo. Turpis oves tentat scabies, ubi frigidus imber Altius ad vivum persedit, et horrida cano Bruma gelu; vel cum tonsis illotus adhæsit Sudor, et hirsuti secuerunt corpora vepres. Dulcibus idcirco fluviis pecus omne magistri Perfundunt, udisque aries in gurgite villis Mersatur, missusque secundo defluit amni; Aut tonsum tristi contingunt corpus amurcâ, Et spumas miscent argenti, vivaque sulfura, Idæasque pices, et pingues unguine ceras, Scillamque, helleborosque graves, nigrumque bitumen. Non tamen ulla magis præsens fortuna laborum est, Quam si quis ferro potuit rescindere summum Ulceris os. Alitur vitium, vivitque tegendo; Dum medicas adhibere manus ad vulnera pastor Abnegat, aut meliora Deos sedet omina poscens. Quin etiam, ima dolor balantûm lapsus ad ossa Cum furit, atque artus depascitur arida febris, Profuit incensos æstus avertere, et inter Ima ferire pedis salientem sanguine venam; Bisaltæ quo more solent, acerque Gelonus, Cum fugit in Rhodopen, atque in deserta Getarum, Et lac concretum cum sanguine potat equino. 460 Quam procul aut molli succedere sæpius umbræ Videris, aut summas carpentem ignavius herbas, Extremamque sequi, aut medio procumbere campo Pascentem, et sera solam decedere nocti ; Continuo culpam ferro compesce, prius quam Dira per incautum serpant contagia vulgus. Non tam creber, agens hiemem, ruit æquore turbo, Quam multæ pecudum pestes. Nec singula morbi Corpora corripiunt; sed tota æstiva repente, Spemque gregemque simul, cunctamque ab origine gentem. 469 |