Dublin who lives in Lovayne President of a Kind of a poore Colledge of Irish supported there by the Dean of Fernes: his employment (as I am credibly informed) is, to write libells, or a historye, wherein hee endeavours to prove that most of the nobilitie & gentry, who (according theyr duty) did sticke to his Mties authoritie are descended of meane & base fellowes. The man is very ignorant though he stiles himselfe a Doctor. I despaire not within a little tyme to have acourse taken for him. The Ayme of this people as they declare themselves in a preface which they printed to the Popes Bull to declare contumacious & incapable all officers (who would not confesse themselves to bee excommunicated for being faythful to theyr King) of serving or having comand in any Catholicke armye to the end none might have power or bee considerable but some few inconsiderable persons of their own faction. They afront in the same preface the Bishops, Jesuits, & all other clergy which stood for his Majestie against the Nuntio.

[Endorsed] ffa. Peter Talbots 29 feb. recd 2 Mar. 1656.

XLVI.

LETTER OF FATHER SCARAMPO TO REV. OLIVER PLUNKETT, ROME, 1656.

(FROM THE VALLICELLIAN ARCHIVES, ROME.)

Quid times modicae fidei ? num debemus demittere opus quod nostrum est quod Deus velit operari quod sibi placet. Annum exegi sexagesimum, neque hujusmodi occasio data est mihi satisfaciendi pro meis sceleribus, et forte non daretur si totidem viverem, qualis haec. Otiosus igitur ero, eamque praeterire permittam? Sed morieris :quid inde? etiam in Ecclesia Nova et ubique morimur. Dolebunt Cognati, Amici, Domini, noti, Clientes, subditi, poenitentes: sane hi omnes si non suammet patiantur mortem, meam aliquando compatiantur oportet. Licetne ergo ut octo, decem, quindecim longius annos in molesta senectute vivam, si mors ut solet non praeripiat, ipsimet non ire obviam morti? Et tamen ea frustra me

aggredietur si Dominus mortis non velit. Ille Dominus qui me et te simul eripuit ab ea, quam minabantur naves illae piraticae in freto Anglicano; qui me in diuturnis et frequentibus itineribus liberavit ab insidiis; qui in Flandria a praedonibus cum pecunia salvum me fecit, et a multis aliis paratioribus et certioribus periculis quae non nosti aut audisti potenter eduxit, ipsemet idem est in Xenodochiis. Si peste infectar apud S. Bartholomaeum, in hoc confido. Quomodo ergo dicis animae meae: transmigra et revertere? Qui omnia respicit, nihil agit? Haec de me: de te pone in Domino spem tuam et ipse faciet. Si quid amoris aut benevolentiae tibi est a me collatum, non enim puto beneficii, quis fecit? ille qui est beneficiorum omnium largitor, et charitatis et benevolentiae Pater, quod per me praestitit, iterum dico, si quid boni fuit, per alium melius praestare poterit. Sis bono animo, et ne confidas baculis arundineis, inter quos ipse plus aliis agitor. Quod optas, faciam. Commendabo Patribus meis Virgilio et Mariano, nec de eorum charitate unquam dubites. Testimoniales, dum erit otium, dabo. Loquar de te Cardinali Barberinio, si non scribam. Sic possem opitulari D. meo Baroni. Pater Virgilius non loquetur de eo Suae Sanctitati nisi interrogatus. Prosequatur ipse suas petitiones apud Dom. Ferrinum Eleemosynarium: mittat supplices libellos ad D. Piccolominum quos si ipsi non sit acceptus non gravabitur puto tradere D. Creagh. Vellem posse et facerem. Deosculare ipsi manus meo nomine, necnon Patri meo Lucae et suis, Patri Young et suis, nec obliviscaris D. Creagh cum caeteris omnibus Hibernis. Redde gratias pro eorum precibus et ut mihi quam maxime necessarias frequenter donari roga: teque ex animo complector. Ex Insula S. Bartholomei die festo S. Francisci.

Devictissimus et Studiosissimus,

PETRUS FR. SCARAMPUS.

P.S.-Posui cor et manum ut scriberem requisitas testimoniales, sed haereo: nam de nativitate, de itinere, de mora in Urbe, in Collegio, in aedibus S. Hieronymi habes testes omni exceptione majores. Si quid tamen praecise cupis, mitte ad me exemplar et subscribam vel scribam iterum mea manu.

XLVII.

LETTER OF THE SACRED CONGREGATION OF THE COUNCIL OF TRENT, 29TH SEPTEMBER, 1657, TO THE BISHOP OF Leighlin.

(FROM THE RINUCCINI MSS.)

PERILLUSTRIS ET REVERENDISSIME DOMINE UTI FRATER,

Annuente SS. D. Nostro, fr. Richardus Longfordiensis, ord. Capuccinorum, qui Amplitudinis tuae ad mentem Constitutionis .sanctae memoriae Sixti V. de sacris liminibus visitandis, Beatorum Apostolorum Basilicas veneratus est, per Eminentissimos Cardinales qui a Sede Apostolica Sacro Tridentino Concilio interpretando praepositi sunt, humaniter exceptus fuit. Luctuosam ille Laghleniensis Dioecesis descriptionem exhibuit, quae Eminentissimos Cardinales dolore cordis intrinseco affecit, secum reputantes pristinam inclytae Hiberniae pietatem, qua Sanctorum Insula olim appellari meruerat, nunc vero sectariorum furore percussos ibi pastores et dispersas oves, ipsamque orthodoxam fidem eversam. Sed quoniam virtus in tribulatione perficitur et bonus est Dominus sperantibus in illum, ideo confidunt Eminentissimi patres inter has rerum angustias sacros Pastores animum non desponsuros, sed crediti sibi gregis reliquias, prout temporum ratio patietur, sedulo curaturos, salutem Dei exspectantes, qui non delectatur in perditionibus nostris. Caeterum quoad Amplitudinis tuae a Laghleniensi Dioecesi discessum et quoad operarios quos ejus zelus ad instaurandam in Hibernia Catholicam religionem postulat, Em. Patres in Sacra Congregatione de Propaganda Fide agendum censuerunt, a qua etiam prout expedit circa facultatem absolvendi illos qui, ob narratas ab Amplitudine tua causas, Ecclesiasticis censuris obstricti sunt, provide consuletur. Interim ab eo qui est Deus totius consolationis Amplitudini tuae precamur ut post tempestatem tranquillum faciat et post lachrymationem et fletum exultationem infundat.

Romae, 29° Septembris, 1657.

Amplitudinis tuae,

uti frater, studiosus,

f. Cardinalis Paulutius, pr.

C. DE VECCHIIS, S. Cong. C. Secretarius.

XLVIII.

"RELATIO MISSIONIS HIBERNICAE, ANNO 1658," BY F. BERNARDINE O'FERALL, COMMISSARY GENERAL OF THE IRISH CAPUCHINS, ADDRESSED TO THE SOVEREIGN PONTIFF.

(FROM THE RINUCCINI MSS.)

Capuccini Hiberni ab anno 1615 per novennium ob persecutionis immanitatem haud potuerunt apud patriam insulam in unam familiam Regularem coalescere usque ad annum 1624, quo Dubliniae in domo conductitia Regularem observantiam, quantum per persecutionem liceret, resumpserunt, deindeque in variis Hiberniae urbibus atque oppidis hospitia erexerunt, quorum nonnulla saepius a persecutoribus direpta et dissipata etiam combusta restaurarunt: sed demum crudelissimus regicida Cromwellus omnia restinxit, tota natione, nedum missione nostra, immenso prope persecutionis diluvio obruta. Sub hoc flagello Dei et Attila altero ita invaluit apud Hiberniam saevissima haereticorum Angliae colluvies, ut exinde usque in diem hanc patiatur natio Hibernica non sicut antea persecutionem sed coacervatarum aliarum super alias persecutionum tot tantosque cumulos ut confidenter ausim affirmare nunquam a mundo condito ita jactatam, tortam, tostam fuisse servorum Dei patientiam omni auro obrizo purgatiorem, quia semper constantissimam. Regno in saevissimos illos praedones et tyrannide ipsa crudeliores carnifices distributo, Clerus populusque Catholicus adeo universale passi sunt martyrium, ut nemo pene omnium millena non tolerarit martyria et universa fere Hiberniae gleba conversa sit in sacras Reliquias, tot utique tantorumque Martyrum sanguine cruentata. Quid memorem hic persecutorum leges Catholico cruore madentes, praemia sacerdotum et religiosorum indagatoribus exposita, exploratores toto regno cursitantes, vincula adeo multiplicata, ut stupendum sit qui rabies etiam haeretica tot exercendae inhumanitatis excogitarit instrumenta et modos nullum habentes modum nec mediocritatem. In hoc afflictionum pelago quidam ex Capuccinorum missione mortis sententiam, alii diuturnos carceris squalores, alii exilia subierunt,

alii modo in vinculis et custodia squalent, qua malorum inundatione non obstante, ex iisdem carcere et exilio mulctatis nonnulli denuo in Hiberniam remigrarunt, et alii recentiores Christi milites in exulum locum substituti sunt, quos ego Missionis Commissarius generalis et praefectus, licet immeritus, anno 1658 visitavi, idque effeci ut, cum in regno quatuor sint provinciae, unaquaeque suos habeat missionarios, Lagenia sex, Momonia quatuor, Conacia duos, et Ultonia tres, praeter alios jam in procinctu ad proficiscendum.

Quos autem quantosque in animarum conversione nostri missionarii a quadraginta et septem annis fecerint progressus, saepius non exacte quidem retulimus sed missis in Urbem relationibus imo integro historiae MS. volumine delineavimus; nuper etiam ego omnium minimus, ex quo Missionis praefectum ago, direxi Relationem ad Sacram Congregationem prima vice de mille et ducentis ab haeresi conversis et deinde alia vice novissima de nongentis et amplius, licet ob quosdam ex nostris jam carcere detentos et locorum distantiam atque itinerum pericula nonnisi quatuor vel quinque missionariorum fructus collegerim. Porro inter praefatos conversos sunt nobiles, ministrorum haereticorum uxores, pseudo-Episcopus, quaedam Domina nupta filio Proregis regni Legionis, cum aliis integris notatu dignis familiis et bellicis officialibus. Prolixum esset hic demonstrare quantopere haec Missio semper fuerit grata, tam in Gallia quam in Hibernia, Ecclesiae Praelatis, populo Christiano, etiam multis ex ipsis haereticis minus ad furorem natis, adeo ut hodie Clerus saecularis in Hibernia plures desideret quam suppeditare valeamus. Restat ut Sanctitatem Vestram quam humillime precemur ut decessorum more hanc missionem benigne foveat et suo dignetur paterno patrocinio, atque alias insulas Britannicas olim nobis commissas, nunc magna operariorum inopia laborantes sublevet, praesertim insulam Manniae et partem illam Scotiae ubi Hibernice loquuntur, in quibus locis nulli nisi Hiberni missionarios agere possunt.