CIII.

LETTER OF THE BISHOP OF ELPHIN TO HIS HOLINESS, FROM LOUVAIN, 7TH AUGUST, 1695.

(FROM THE VATICAN ARCHIVES.)

Dr. Dominick de Burgo was born in the year 1629, and was connected with the Clauricarde family. At an early age he entered the Dominican Order and made his Profession at Athenry in 1648. He sailed soon after for Spain, but the ship was taken by the Parliamentarians, and he was stripped of all he possessed and thrown into prison at Kinsale. He escaped by leaping from the prison walls, and after two days spent in the neighbouring woods without food of any sort, he received shelter and hospitality from a respectable Catholic named Roche, and as soon as an opportunity presented again set sail for Spain. He held some high offices in his Order, and was promoted to the See of Elphin on the 26th of May, 1671. His life in Ireland was one of constant peril and fatigue; and twice a reward of a hundred pounds was offered for his capture, by the Lord Lieutenant and Privy Council. After the defeat and flight of James the Second, he took refuge on the Continent and resided for the most part in Louvain. He died in the Irish Franciscan Convent there on the 1st of January, 1704.]

SANCTISSIME PATER,

Lovanii, 7 Augusti, 1695.

Cum aequum sit ut quibus in officio succedimus, eosdem in actione sequamur; apostolorum qui inter turbidos maris fluctus naufragio expositi Christum Dominum dormientem inclamando: Domine salva nos, perimus: excitarunt, commotus exemplo, jam diuturnae persecutionis tempestate quassatus et exilii taedio ac aerumnis pene confectus ad Vos, beatissime Pater, Supremum Christi Vicarium et naviculae Petri gubernatorem pro consilio, et subsidio certa cum fiducia recurro. Urgente, sicut antea Sanctitati suae significavi, solitudine Ecclesiae, cui sedis apostolicae gratia desponsatus jam viginti quinque annis in gravissimis tribulationibus fideliter, uti confido, semper adhaesi, a commisso grege diutius abesse nolui, et ad vineam meam contemptis vitae periculis redire proposui.

Verum cum e Gallia in Belgium Catholico regi subjectum perveni, ubi salvum conductum impetrare sperabam, duos quos conferebam calices Bruxellas importare aegre permissus sum, exigentibus telonariis sexdecim florenos pro vectigali, indeque post triduum excedere jussus fui a Principe de Burghes Civitatis illius gubernatore, causante sibi

me delatum fuisse tanquam exploratorem ac donec ille populi rumor reparet, humaniter rogavit ut Antuerpiam vel Lovanium me conferrem; spondebat interim se auxilium praestiturum intentioni meae repatriandi. Illustrissimus abbas Sancti Georgii apostolicus vestrae sanctitatis internuncius aperit, mihi nullam affulgere spem impetrandi salvi conductus. Hinc quo me vertam, aut quid mihi agendum ignoro. Temerarium videtur sine permissu Principis Auriaci tentare reditum in Hiberniam quo tamen non solius Dioecesis meae sed et totius regni salus me vocat et impellit. Haeretici quibuscum tam arcta est tot Catholicorum Principum confoederatio, aditum in Hiberniam Pastoribus omnibus et praecipue Episcopis, intercludunt; quin et machinantur ut intelleximus ne quispiam inde studiorum causa ad partes ultramarinas transeat ut sic cum nullam illic Catholicis scholam permittant ignorantia regnet ibidem et orthodoxa Religio penitus extinguatur. Religiosos a Civitatibus arcent, nec articulos aut conditiones in Civitatum et regni deditione stipulatas servant aut praestant. Interim Catholicis Principibus confoederatis persuasum volunt, nihil se nostrae Religionis odio moliri, quamvis non solum in nostra Patria remotius dissita ita hostiliter in nos dissaeviant, verum nuperrime hic in Belgio, cum milites quidam Hiberni accusati fuissent, quod Auriaci Principis vexilla deserere voluissent, ideoque, ex suspicione sola et unius militis Haeretici testimonio, damnati fuissent ad mortem: officiales Haeretici condemnatis obtulerunt, si Calvinianam sectam amplecterentur, quorum aliquibus ad professionem haereseos vitae amore pellectis, duo Catholicam fidem vitae praeferentes, ac innocentiam suam quoad impactum sibi dessertionis crimen publice declarantes, coram tota civitate Brugensi suspensi sunt: et Minorita Hibernus qui supplicio affectis in carcere ministravit sacramenta, quosque ad patibulum associare voluit, maximo cum opprobrio et confusione inde ejectus est, nec eos associare permissus; Cives Brugenses, qui duorum illorum militum corpora honorifice sepelierunt, hujus rei testes sunt.

In his rerum angustiis non est post Deum, qui nos consoletur, aut afflictis opem ferat nisi Sanctitas vestra. Admitte, quaeso, Beatissime Pater, me et miserrimam Patriam meam Hiberniam in partem curarum vestrarum, porrige in nos charitatem Vestram, et succurre tam nobili portioni Vineae Dominicae, et ovilis Christi quae per tot saecula inter tantas procellas in Apostolicae sedis, et Orthodoxae fidei cultu immota perseverat, non aliam ob causam tam diris hodie affecta probris,

et tantis obruta calamitatibus, quam quia Romano Pontifici, veroque suo Regi constanter adhaeret. Subveniendi nobis non importunus modus videtur, si sua Sanctitas Catholicos Principes Auriaco Principi consociatos dignetur inducere ut ab eodem Principe majorem clero nostro obtineant libertatem. Neque enim divitias aut Ecclesiae bona quaerimus, aut quaesivimus unquam : Satis nobis erit, si vel in paupertate ac inopia liceat nobis salutem nostram operari. Politicum statum non perturbamus, quamvis sub illo praetextu amant adversarii calumniam nobis struere, et multos de clero nostro morte muletare, ut luculenter patuit, cum Illustrissimum Hiberniae Primatem Oliverum Plunketum, fel. mem. cum aliis laqueo suspenderunt, cujus innocentiam Haeretici hodie palam agnoscunt.

Interea dum nec ulterius progredi mihi tutum sit absque venia praedicti Principis, fixumque in Galliam non reverti, ne illuc revertendo alios Praelatos de clero nostro ibidem commorantes faciam desperare de reditu in patriam, nec suppetat quo me hic juxta status mei decentiam intertineam; et dedecorosum sit senem clericum maxime Episcopum mendicando victum quaerere aut inedia perire: humillime rogo, ut Sanctitas Vestra non claudat a me viscera misericordiae suae, quae tam laxe patent miseris omnibus ac desolatis: excogitet modum aliquem, quo a dicto principe Auriaco impetrari mihi posset licentia transeundi in Hiberniam, ibidemque serviendi gregi meo. Dum vero id procuratur dignetur providere ne desit mihi hic subsistentia atque ad ferendas itineris expensas viaticum largiri. Haec, ut fuse libereque Beatitudini vestrae exponerem, fecit et propria et publica calamitas, et laudatissimus ille zelus, quo vestra Sanctitas propulsandis Ecclesiae malis tanta invigilat, ut vere usurpari possit illud Apostoli: Quis infirmatur, et ego non infirmor? Quis scandilizatur, et ego non uror? Dabit is cujus vicem geris, et cujus causa nos patimur, ut quae in hac peristasi agenda sunt, videas, et ad exequenda quae videris magno animi robore convalescas. Caeterum ego ut mei muneris ad Deum Opt. Max. indesinenter orabo, ut Sanctitatem vestram in annos plurimos Ecclesiae suae conservet incolumem,

Beatissime Pater, Sanctitatis Vestrae

Humillimus devotissimus servus,
DOMINICUS, Epis. Elfinensis.

Lovanii in conventu Sanctae Crucis ffr. Praedm Hibernorum die

septimo Augusti 1695.

CIV.

LETTER OF THE BISHOP OF ELPHIN TO CARDINAL SPADA, FROM LOUVAIN, 14TH OCTOBER, 1695.

(FROM THE VATICAN ARCHIVES.)

Eminentissimo Cardinali Spada.

EMINENTISSIME DOMINE,

Lovanii, 14 Octob. 1695.

Consolatoriae et vere dulcissimae Eminentiae suae literae, 10. praeteriti mensis datae, quas via Illustrissimi Domini Internuntii Bruxellensis accepi senectutis meae spiritus non modicum refocillarunt, animosque praebuerunt, ut iterata instantia pro extorribus Rege meo, et patriae incolis Catholicis Sanctissimum Dominum interpellarem; faxit omnipotens eas aeque gratas Sanctitati suae Vestraeque Eminentiae fore ac fuere priores. Quantum Eminentiae suae officium et dignitas, ad optati in illis effectus consecutionem conducere valeat apprime novi; quapropter instantissime ac devotissime rogo, memor esto verbi tui Servo tuo, et continua et efficaci interpellatione ora pro perituro populo, interveni pro clero, intercede pro utroque devoto sexu. Sentiant omnes tuum juvamen ut celebrent sic omnes pietatem tuam et zelum, reddatque praemium qui operum bonorum futurus est merces, quemque populus ac clerus ille pro Eminentiae suae incolumitate et prosperitate supplici deprecatione incessanter orabunt. Ego autem ex sincerae gratitudinis affectu idipsum ex mea parte spondeo; gratiasque immensas pro acceptis et promissis beneficiis.

Eminentiae Suae cuncta felicia apprecans maneo Eminentissime Domine,

Eminentiae Suae

Obsequentissimus ac devotissimus servus,

DOMINICUS, Episc. Elphinensis.

Lovanii Conventu ff Praed. Hibernor. die 14 Oct. 1695.

CV.

LETTER OF THE BISHOP OF ELPHIN TO THE POPE, FROM LOUVAIN, 17TH OCTOBER, 1695.

(FROM THE VATICAN ARCHIVES.)

Lovanii 17 Oct. 1695.

SANCTISSIME PATER,

Apostolica illa pietas Sanctitatis Vestrae et vere paterna commiseratio luctuosissimi status Hiberniae litteris Eminentissimi Cardinalis Spada 10. Fb novissimi datis luculenter exposita singulare mihi solatium praebet, et simul mala praefatae gentis meae indies ingravescentia majori cum fiducia perscribendi aut repetendi. Cum enim vestrae sanctitatis aures apertas inveniam et pronas ad audiendum orationem meam, non desinam vel importunus obstrepere Sanctitati Suae, eamque demissae deprecationis instantia solicitare donec voti me compotem efficeret. Jam antea significavi Haereticorum ibidem commorantium machinationes ut nostrates ad servitutem et sectarum suarum professionem redigant; nuper vero in parlamento, quod adhuc sedet Dublini, asperiori sanctione, vetitum est, inter alia plurima, ne quis inde studiorum causa ad exteras deinceps proficiscatur regiones, ut liquet ex Hollandicis superioris Septimanae novorum publicis litteris, quas vulgo gazetas appellant; Quae omnia manifeste eo tendunt ut omnes indigenae reddantur vel in fidei misteriis ignorantes, vel Haeretici. Recentiores hae pressurae, junctae prioribus tam diuturnis, quibus isthic ob omni officio militari et civili excluditur quisquis Romani Pontificis primatum non abjuraverit, Catholicam Religionem in illo regno prorsus extinguent, nisi Sanctitas Vestra apud Confoederatos contra Regem Galliae Principes Catholicos, sese obnoxius impendat, ut durante bello intolerabilia ista gravamina removeantur, et ubi inter eos pax ineunda fuerit Regis mei plane piissimi, et Catholicorum fortunis, libertatibus, et Religioni sic prospiciatur, ut postea in tuto sint. Confoederati certe Principes Catholici ad compassionem Hibernis demonstrandum commoveri possent apposito exemplo Haereticorum Principum ac Magistratuum qui Huguonottis ex Gallia non ita quidem expulsis liberaliter succurrerunt, magnis ubique factis, in eorum subsidium et levamen,