Abbildungen der Seite
PDF
EPUB

CXXVI.

LETTER OF THE ARCHBISHOP OF CASHEL TO POPE CLEMENT XI. FROM HIS PLACE OF REFUGE IN IRELAND, 9TH JANUARY, 1701.

(FROM THE ARCHIVES OF PROPAGANDA.)

SANCTISSIMO PATRI D. NOSTRO CLEMENTI XI.

BEATISSIME PATER,

Exultant prae gaudio quotquot sunt in orbe terrarum vere Hyberni, et latibula in quibus sacerdotes propter ingruentem persecutionem sacra celebrare coguntur mysteria gratiarum actionibus et jubilationis canticis undequaque personant ex quo Sanctitatem Vestram ad sedem Petri provectam esse audierunt. Nec mirum sane quod id sibi gratulentur Catholici nostri, unde verae religioni et sibi ipsis tot et tam diuturnis malis oppressis adfutura omnia bona confidant. Ego vero audacter illud et vere profiteor quantum Sanctitas Vestra rebus Christianis consultura sit, tantum nos ei esse addictos et neminem Hybernum esse qui cum Vestrae Sanctitati delatam thiaram intellexit non sibi praecipue laetandum existimaverit; eoque magis quod ornatum hoc honore eum videat qui potius suis ipse virtutibus quam dignitate major est, qui congestas opes non ad sua sed ad pauperum commoda, non ad familiae splendorem sed ad Ecclesiae subsidium ab ineunte Pontificatu collaturum se declaravit. Id nunc unum nobis incumbit ut assiduis scilicet precibus et votis a Deo Optimo Maximo impetremus ut Sanctitatem Vestram in supremo illo Principatus Apostolici gradu constitutam salvam diu servet et incolumem.

Humillimus et observantissimus filius et famulus,

EDUARDUS, Archiepiscopus Cassellensis.

Datum in loco nostri refugii,

5° Idus Januarii, 1700/1.

CXXVII.

LETTER OF THE BISHOP OF ELPHIN, FROM BRUSSELS,
17TH NOVEMBER, 1701.

(FROM THE VATICAN ARCHIVES.)

EMINENTISSIME DOMINE,

Bruxellis, 17 Novembris, 1701.

Litteras dulcissimas, et suae Sanctitatis, et vestro etiam Emmo nomine ad me scriptas, eâ qua par erat reverentia accepi et legi, ex quarum lectione, quanta fuerit laetitia cordis mei aliunde tristitia absorpti, sensu magis quam verbis potest exprimi.

Piget sane Emme Dne detecta fronte vestram Emam gravissimis distentam curis hisce turbidis et afflictis temporibus iterum interpellare: verùm cum sim ego prae caeteris fratribus meis, filiis dispersionis, aerumnis oneratus, et ita grandaevus factus, ut tempus solutionis meae instet omni tamen humano destitutus subsidio, aequi spero bonique consulet Eminentissima vestra Dominatio petitionem hanc, quam multa sanè necessitas mihi eripit: a triginta duobus annis in partem sollicitudinis Ecclesiasticae vocatus, laboravi ut potui in vinea Domini, et si gloriari oportet eos, non ego sed gratia Dei mecum, feci fructus, quorum pudere non debet virum apostolicum. Jam autem octogenarius exul hic jejunus et frigidus sedeo, ubi qui meam levaret miseriam neminem prorsus invenio; ad quem igitur ibimus Emme Dne nisi ad te, si oportet cum Apostolico loqui, usque in hanc horam, et esurimus et sitimus et nudi sumus. Quare submisse ac humiliter peto, ut Vestra Eminentia illud praestari faciat Romae, quod olim praestitit Paulus in Macedoniâ et Achaia collectionem scilicet fieri in Pauperes Sanctorum; imploretque quaeso per viscera Christi atque procuret ex Aerario apostolico opportunam, sin minus aliqualem necessitatibus meis opem, qui sum multa senectute fractus, et injuriis temporum factus mihimet ipsi gravis, meas tamen miserias levatum iri vestra apud suam Sanctitatem benevolâ intercessione plurimum confido. In vestra namque Eminentissima persona eum nactus sum patronum, quo neminem aut idoneum aut benevolum magis optare possem ; atque ut quam

diutissime incolumen te servet Deus ad eam semper praestandam Reipublicae Christianae, quam feliciter navas, operam Ecclesiae quidem utilem, Sanctitati Suae secundam vestro etiam Eminentissimo nomini gloriosam precatur, et omni devotione semper precabitur, Emmae ac Revdmae Dominationis Vestrae,

Humillimus et obsequentissimus servus,

DOMINICUS DE BURGO, Epus Elphinensis.

CXXVIII.

LETTER OF THE KING'S CONFESSOR TO THE NUNCIO IN PARIS, 17TH DECEMBER, 1701.

(FROM THE VATICAN ARCHIVES.)

A. S. Excellence Monseigneur le Nonce Apostolique près la Cour du Roy Très-chretien.

S. Germain, 17 Decemb. 1701.

Je vous prie que ce qu'on vous auroit pu dire touchant ce qui est passé entre Monseigneur l'Archeveque de Cashel et Monseigneur l'Eveque de Waterford, ne diminue pas l'estime du dernier dans l'esprit de votre Excellence, c'est une personne pour qui le feu Roy mon maitre avoit beaucoup de consideration, et la Reyne n'en a pas moins. Sa Majesté m'ordonne de vous le recommender de sa part sçachant que c'est un Prelat qui a beaucoup soufert dans la mission d'Irlande ou il s'est bien acquitté de son devoir. Je suis avec tout le respect possible,

Monseigneur,

Le tres humble et le tres obeissant Serviteur,

SANDER, Conf: du Roy d'Angleterre.

A. S. Germain ce 17 Decr, 1701.

CXXIX.

LETTER OF THE NUNCIO IN PARIS TO THE CARDINAL SECRETARY OF STATE, WITH ENCLOSED PETITION, 6TH FEBRUARY, 1702.

(FROM THE VATICAN ARCHIVES.)

Emmo e Rmo Sig. Card. Spada.

Parigi, 6 Febraio, 1702.

Quel Sacerdote il quale fà qui gl'affari dell' Arcivescovo di Cassel mi ha dato l'annesso memoriale per rappresentare a Sua Santità le miserie di quel Prelato ridotto ad estrema miseria in una terra di persecuzione. Qualunque risguardo debba havere di non incaricarmi di cosi fatte instanze mi è parso che la causa fosse tanto congiunta al servigio della Religione e si degna della compassione di Sua Santità che non hò saputo negargli d'indrizzarlo all' E. V., la quale si degnarà di farne quel uso che stimerà maggiormente opportuno. Frattanto baciando alla medesima le Sagre Vesti, le fò per fine profondissima riverenza.

[blocks in formation]

On represente tres humblement a V. E. qu'il y a plus de vingt ans que Mr. l'Archevêque del Cassel fait la mission en Irlande, et qu'il y a été réduit à deservir une cure de campagne pour pouvoir subsister comme il n'en tiroit autre chose que ce que les Catholiques, qui ne sont pas eux mêmes à leur aise, pouvoient luy donner, le ministre protestant jouissant des dimes, le soulagement qu'il en recevoit étoit à la vérité fort modique, mais quelque petit qu'il fût s'en étoit toujours un dont il ne poura plus jouir à cause de la dernière

déclaration par la quelle on promet cent livres sterlins a quiconque dénoncera un archevêque Catholique; car comme il n'y a plus que luy dans toute l'Irlande on le poursuivra de si près qu'il sera obligé de quitter l'endroit ou on l'aydoit a subsister; pour se réfugier quelque part ou il sera inconnu et reduit à une plus grande nécessité qu'il n'a encore essayeé. L'on supplie V. Ex. d'en avoir compassion et de répresenter son triste état à Sa Sainteté, qui ne refusera pas quelque secours a un Archevêque qui se sacrifie pour soutenir la Religion Catholique sans que les prisons, dont il a eprouvé les rigueurs, ny une vie quelque fois errante et toujours cacheé, ny l'esperance de trouver en France plus de douceur et de commodité; ny la mort mème dont on l'a souvent menacé, l'aie obligé d'abandonner le troupeau que la providence a confié à ses soins.

CXXX.

LETTER OF DR. SLEYNE, BISHOP OF CORK, TO CARDINAL DE GIANSONE, FROM LISBON, 27TH MARCH, 1703.

(FROM THE ARCHIVES OF PROPAGANDA.)

[The Rev. John Baptist Sleyne was appointed to the united Sees of Cork and Cloyne in succession to Dr. Peter Creagh on the 13th of April, 1693. He was then in his 54th year, and was Superior of the Ursuline Convent in Rome, and Professor of Moral Theology in the College of Propaganda. The Nuncio in Lisbon writing to the Cardinal Prefect of Propaganda from Lisbon the 24th of April, 1703, gives the following account of his sufferings for the Faith:-" Last week there arrived in this city Monsignor John Baptist Sleyne, who is well known to the Sacred Congregation, having been for fourteen years Professor of Moral Theology in the College of Propaganda, and being made Bishop of Cork and consecrated in Rome in 1693 by Cardinal di Giansone, has ever since laboured in Ireland, and, as we are informed, devoted himself there with zeal and earnestness to all the duties of a good Pastor. Notwithstanding the Act of Parliament banishing all the Prelates and the Religious from that kingdom he would not abandon the flock entrusted to him; for which reason he was thrown into prison, and kept there many years in such rigorous confinement that he was not permitted to converse with any one. Nevertheless some Catholics found means to penetrate into his prison, and he exercised his sacred ministry as best he could. The Protestant Ministers being enraged at this compelled him, so to say, to embark naked on a sudden in a little 2 B

II.

« ZurückWeiter »