LETTER CCXL.

THE RIGHT REV. JOSEPH HALL, BISHOP OF NORWICH, TO THE ARCHBISHOP OF ARMAGH.

GRATULOR vero ex animo, te, antistitum decus, sancto Ignatio tuo: gratulor tibi imo, universo orbi Christiano, Ignatium, meritissimo tuum; sed quidem et tuo benificio nostrum? Gratiorem profecto operam navare Dei Ecclesiæ nullus unquam potuisset quam tantum, tam antiquum sanctumque apostolicæ pooraσíaç patronum, ac tam egregium primævæ pietatis exemplar ab injuria temporis vindicando. Inciderat nempe bonus iste viator Hierosolymitanus in latrones quosdam Hierochuntinos, qui illum non spoliarant modo, sed misere etiam peneque ad mortem vulnerarant; præterierant saucium ac fere moribundum, nescio quot Parkeri, Coci, Salmasii, aliique nuperæ sectæ coryphæi; vestra vero (molliora uti sunt) viscera tam dura hominis atolov sorte misericorditer commota sunt; vestra unius pietatis (optimi instar Samarita) vinum oleumque imfudit tam patentibus vulneribus, abstersit saniem, fœdeque hiulca plagarum ora manu tenera fasciavit; fereque exanimem vestro typorum jumento imposuit; ac communi denique Ecclesiæ hospitio, non sine maximis impensis, commendavit. Profecto hoc uno nomine assurgent amplitudini tuæ boni (quotquot sunt) omnes; manusque tam salutares piis labiis exosculabuntur. Intelligent jam novitiæ paritatis assertores, quid illud sit quod tanto molimine usque machinantur, sentientque quam probe illis cum sanctissimo martyre, ac celeberrimo apostolorum discipulo conveniat. Illud vero, inter doctissimas annotationes vestras saliente et corde et oculo legisse me fateor, quo egregium illud opáλua Salmasianum de tempore sup

positicii Ignatii, leni illa quidem, sed castigatrice manu corripueris: fieri ne potuit ut tantus author in re tanti momenti chronologica, tam fœde laberetur, aut num forte, hoc pacto, (quandoquidem hæc causæ disciplinariæ arx merito habeatur) dominis suis palpum obtrudere maluit? Quicquid sit, bis martyrium passus Ignatius noster; tua demum opera, præsul honoratissime, reviviscit; causamque iniquissime jam abdicatæ πσкоnç in Ecclesiæ totius foro tam cate agit, ut non pudere non possit hesternæ disciplinæ astipulatores, tam male-suscepti litis injustæ patrocinii. Quod si nullum aliud foret nostræ sententiæ propugnaculum, nobis quidem abunde sufficeret habuisse (avv Ow) nostræ veritatis patronos te, et Ignatium. Vale primatum àžiovóμaore, et Ecclesiæ laboranti, et precibus, et operis (quod facis) subvenire perge, et fave

Cultori tuo, ac malorum tuorum

Socio, et præconi meritorum,

JOS. NORVICENSI

E Tuguriolo nostro Highamensi,

Maii 25°. 1647.

LETTER CCXLI.

MR. PATRICK YOUNG TO THE ARCHBISHOP OF ARMAGH.

RIGHT REV. AND MY YERY GOOD LORD,

HITHERTO, being disappointed by the carrier who brought my trunk hither so late, I have been hindered to satisfy your lordship touching the passage Psal. CXLII. ver. 9. which I find in my Roman edition, őr pòç σε karέpʊyov, without any variety in the margin, and consequently so in the ancient manuscript copy. I long to see your treatise De tribus symbolis, as any thing else which cometh from your learned pen: be pleased, I pray you, so soon as it is printed, to send it unto my son-in-law, Mr. John Atwood, counsellor at law, in Gray's-Inn, who will speedily hasten it unto me; unto whom likewise I intreat your lordship to deliver the key of my study, lest when I come to town I should miss of it, if your lordship go into the country. Thus with remembrance of my ever bounden respects, I take my leave, remaining, as ever,

Your Lordship's truly devoted

Broomfield the 25th

of June, 1647.

Friend and servant,

PAT. YOUNG.

LETTER CCXLII.

THE ARCHBISHOP OF ARMAGH TO D. FREDERICUS SPAN

HEMIUS.

Admodum Reverendo in Christo fratri D. Frederico Spanhemio Academiæ Lugduno-Batavæ, pro tempore, rectori dignissimo. Leydam.

Er tuam de gratia disputationem uberrimam, et funebrem Aransicani principis laudationem accepi, Spanhemi charissime! atque in utraque tum ingenii acumen, tum facundiam singularem, et perspexi et admiratus sum: quas tamen dotes, in priore argumento, adversus communes gratiæ adversarios intendendas multo magis optavissem, quam adversus amicos, idem bellum adversus Pelagianos et Semipelagianos nobiscum professos; licet in Tapéрyous et circumstantiis quibusdam nonnihil dissidentes; de qua controversia quænam moderatiorum apud nos theologorum fuerat sententia, ex inclusa doctissimi Davenantii (rou μakaρírov) schedula poteris cognoscere. Pro amplioribus vero donariis illis tuis de symbolis dissertatiunculam meam tibi remitto, munus sane levidense, sed quod tu ex mittentis affectu æstimabis, et (si tanti videbitur) D. Salmasio, D. Heinsio, Jo. Latio, (ac D. Riveto quoque si commode poteris) communicabis, et plurimam illis salutem verbis meis nunciabis.

Tuus in Christo frater et

Scripsi Lundini xiv. Kal. Sextilis

Juliani, Anno M.DC.XLVII.

Συστρατιώτης,

J. U. A.

LETTER CCXLIII.

THE ARCHBISHOP OF ARMAGH TO THE LEARNED JOHANNES GERARDUS VOSSIUS.

Viro clarissimo Johanni Gerardo Vossio, Historiarum apud Amstelodamenses Professori celeberrimo.

VIR EXIMIE!

QUOD post acceptos eruditissimos tuos de Diis gentium commentarios (qui in Mythici temporis chronico, quod ante multos annos congesseram, recognoscendo mihi magno fuerant usui) nihil hactenus ad te rescripserim; etsi culpa liberare me nequeam, excusationem tamen asserere possum aliquam; non justam illam quidem sed quam humanitati tuæ aliquantulum probari posse non diffidam. Subito incendio tempore illo correpta est nostra Hibernia, quod nedum deflagravit, sed serpit quotidie et potiusa daugescit. In eo, præter calamitatem publicam et religionis reformatæ professorum lanienam, post homines natos immanissimam et crudelissimam, externis istis bonis (quæ appellantur) exutus sum omnibus: sola bibliotheca e flammis illis erepta, a qua ipsa tamen ad hunc usque diem etiam exulo: exceperunt enim me deinde novi in Anglia furores, qui me Oxonio in Cambriam depulerunt: ubi per integrum octodecim septimanarum spatium gravissimo afflictus morbo, ægerrime tandem ex ipsis quodammodo sepulchri faucibus summa Dei misericordia sum revocatus. Quomodo Londini postea acceptus fuerim, commemorare non libet: neque priorum illorum malorum omnino meminissem, nisi ut inde intelligeretur, quæ animum meum necessitas a literarum et literatorum omnium

consortio hucusque pene alienaverit. Ubi vero primum