stipatóres meos: tálibus me armis ambíri non nego. Nos etsi eos vidére non póssumus, sentímus tamen. DIE VII. De Sermóne Sancti Cæsárii Epíscopi. Serm. 230 in App. apud O Aug. Lectio ij. Uando festivitátes cólimus, fratres caríssimi, diligenter debemus atténdere, et totis víribus laboráre, ut quod visibiliter cólitur, in nobis invisibiliter compleátur. Qui nec castitátem custódit in córpore, nec puritátem tenet in mente, quóties sanctæ solemnitátes adveniunt, in córpore vidétur habére gaudium, in corde non célebrat nisi luctum. Quale enim gáudium potest habére, in cujus ánimâ multis vítiis Occupátá magis diábolus probátur habitáre quam Christus? Nos verò, fratres caríssimi, etiamsi nobis áliqua, ut solet fieri, peccáta subrépunt, quantùm póssumus, cum Dei adjutório laborémus, jejú, niis, vigiliis, oratiónibus, eleemósynis mundáre sórdida; ut véniens Dóminus in nobis, nihil invéniat quod óculos suæ majestátis offendat. Sermo 265. Lectio iij. Ellios et omnes famílias vestras admonéte, fratres, semper ut castè et jus tè ac salúbriter vivant : nec solùm eos verbis, sed étiam exemplis ad bona ópera provocáte. Ante ómnia ubicumque fuéritis, sive in domo, sive in itínere, sive in convívio, sive in concessu, verba túrpia et luxuriósa nolíte ex ore vestro proferre; sed magis vicínos et próximos vestros júgiter admonéte, ut semper, quod bonum est et honestum, loqui stúdeant; ne fortè detrahendo, mala loquendo, et in sanctis festivitáti bus choros ducendo, cántica luxuriósa et túrpia proferendo, de lingua sua, unde debúerant Deum laudáre, inde sibi vúlnera videantur infligere. Isti enim infelices et miseri hómines, qui balatiónes et saltatiónes ante ipsas basílicas Sanctórum exercére nec métuunt, nec erubescunt: etsi Christiáni ad Ecclésiamvénerint, Pagáni de Ecclésia revertuntur; quia ista consuetúdo balandi de Paganorum observatióne remansit. ria est illos devótis extolle præcóniis, quorum secúrè potes adgaudére corónis. Secúrè laudantur hómines qui non suâjam vivunt vitâ, sed Dei. Non enim est quò vánitas intret, ubi véritas jam totum occupávit. Sed quænam est, inquit, glória Sanctis? Ad quid ergo Sanctis laus nostra? Ad quid glorificátio nostra? Ad quid nostra hæc ipsa solémnitas? Quò eis terrénos honóres, quos juxta verácem Fílií promissiónem honoríficat Pater cœlestis? Quo eis præcónia nostra? pleni sunt. Prorsus ita est, dilectíssimi; honórum nostrórum Sancti non egent, nec quidquam eis nostrâ devotióne præstátur, plenè quòd eórum memóriam veneramur, nostrâ interest, non ipsórum. Vultis scire quantùm ínterest nostrá? Ego in me fáteor ex hac recordatióne séntio desidérium véhemens inflammári. Quando et nos addémur ad patres nostros? Quando essentialiter præsentábimur eis? Hoc enim primum desidérium, quod in nobis Sanctórum memória éxcitat, ut eórum tam optábili societate fruámur. nostra non óbtinet, eórum nobis intercessióne donétur. Miserémini meî, miserémini meî saltem vos amíci mei. Nostis ipsi perículum nostrum: nostis figmentum nostrum nostis ignorántiam nostram, et dolos adversariórum : nostis eórum impetus et nostram fragilitátem. Vobis enim loquor qui in eádem tentatióne fuistis; qui eosdem superastis conflictus; qui eosdem láqueos evasistis; qui didicistis ex his quæ passi estis, compassiónem. Lectio vj. Tsi de Angelis mihi árbitror præsumendum, ob spirituális substántiæ et rationális formæ similitúdinem; amplióri tamen fidúciâ ad eos mihi reor vertendum, quos habére me nóverim, et in ipsâ humanitáte consortes; ut opórteat eos familiáriùs et speciáliùs miseréri ossi de ossibus meis, et carni de carne meâ. Absit, absit à vobis, ánimæ sanctæ, Ægyptia illa crudélitas pincernae Pharaónis, qui in gradum prístinum restitútus, statim oblitus est Joseph sancti, qui in cárcere tenebátur. Non enim erant uníus cápitis membra, vel aliqua pars fidéli cum infidéli, aut ulla socíetas Israelitæ ad Ægyptium. Nos quoque si non sumus ipsius cápitis membra, cujus et sancti, unde eis tam solémnibus votis et tanto gratulámur affectu? Hæc igitur nostra et eórum cohæréntia est, ut nos gratulémur eis, ipsi compatiantur nobis; nos devótâ meditatióne regnémus in eis, ipsi in nobis et pro nobis mílitent piâ interventióne. IN III. NOCTURNO, Léctio sancti Evangélii se אן cundùm Lucam. Lectio vij. IN illo témpore; dixit Jesus discípulis suis: Quis vestrum habébit amícum, et ibit ad illum médiá noc te, et dicet illi: Amíce, Homília sancti Ambrósii Lib. 7, in Luc., n. 87. panes David pétiit et accépit. Pétiit quando dicébat: Médiâ nocte surgébam ad confitendum tibi. Neque enim tímuit ne excitáret dormientem, quem scit semper vigilantem. ET Lectio viij. 'T ídeò scriptórum mémores noctibus ac diébus oratióni instantes, peccátis nostris véniam postulémus. Nam si ille tam sanctus, et qui regni erat necessitátibus occupátus, sépdicébat, matutínis et vesties in die laudem Dómino pertínis sacrificiis semper oportet, qui eò ámpliùs rointentus, quid nos fácere gáre debemus, quò frequéntiùs carnis fragilitáte delínquimus; ut de via lassis et istíus ævi cursu, ac vitæ humánæ anfractu gráviter fatigátis, panis refectiónis desse non possit, qui hóminis corda confirmet? Nec solùm médiá nocte Dómi A Lius præcepti locus est, ut in ómnibus momentis, non solùm diébus, sed étiam noctibus orátio deferátur. Vides enim quòd iste qui média nocte perrexit, tres panes ab amíco suo póstulans, et in ipsa petendi intentióne persistens, non defraudátur orátis. Qui suévit. Beáti ítaque servi sunt isti tres panes, nisi mystérii cœlestis alimen- illi, quos cùm vénerit Dó tum? Quòd si díligas Dóminum Deum tuum, non so nus, sed ómnibus propè domentis: venit enim et vescet vigilandum esse nopertína, et secundâ, et tértiâ vigília, et pulsáre con minus invénerit vigilantes. Lectio ix. lum tibi, sed étiam áliis pó-SI ergo desideras ut virtus teris emeréri. Quis autem Dei præcingat te, et ministret tibi, vigilandum est semper: multæ enim insídiæ sunt bonis, et gravis De Festo SS. Trinitatis, et Pueris, aliisque in ejus et ceterorum mysteriorum fide instituen dis; tum de solemnitate Corporis Christi, et latriæ cultu interno et externo ei debito. DOMINICA PRIMA post Pentecosten, IN FESTO SS. TRINITATIS. Ex Concílio Constantinopolitáno secundo œcuménico. Ann. 553. Collat. 8. Can. 1. S'tqui, et Filii, et Spiritus quis non confitétur Pa sancti, unam natúram sive substantiam, et unam virtútem et potestatem, Trinitátem consubstantialem, unam deitátem in tribus subsistentiis sive personis adorandam, talis anathema sit. FERIA SECUNDA. secundo. das fratrum mentes, ea pro- réntiam, sícuti didicimus, ita pópulos instruámus. Ab universis Epíscopis dictum est: Planè sic crédimus, sic tenémus, sic docéri vólumus, fidem Apostólicam cum vestra doctrína sequentes. FERIA TERTIA. Ex Concílio Parisiensi sexto. Ann. 829. Lib. 1. Cap. 6. Uóniam fides Christi Qubique pollet, et pir vuli de Christiánis paréntibus nati, ántequàm ad intel ligíbilem ætátem véniant, Baptismatis Sacramenta percipiunt; necesse est ut quod imbecillis ætas nequi vit, intelligibilis díscere sá tagat: quod quia ab usu propter quorumdam. (Sacerdotum) incuriam reces sit, quantæ sit negligéntiæ quantique discriminis satis dici non potest. FERIA QUARTA. Ex Concílio Mediolanensi quinto, sub sancto Cárolo. Ann. 1579. Part. 1. Tit. 2. Jam noscitur habere diffe-C poenitentiam impó |