Orémus.

Bsólve, quæsumus, Dómine, ánimam fámuli tui N.

ab omni vínculo delictórum: ut in resurrectiónis glória inter Sanctos et eléctos tuos resuscitátus respiret. Per Christum Dóminum nostrum. R. Amen.

Qua finita, omnes similiter sedent cum mitra, et Chorus cantat Responsorium, ton. 1.

Ibera me, Dómine, de morte ætérna, in die illa treménda: Quando cœli movéndi sunt, et terra: Dum véneris judicáre sæculum per ignem.

ỳ. Tremens factus sum ego, et tímeo, dum discussio vénerit, atque ventúra ira. * Quando cœli movéndi sunt,

et terra.

. Dies illa, dies iræ, calamitátis et misériæ, dies magna et amára valde. Dum véneris.

*. Réquiem ætérnam.

R. Líbera me, Dómine.

Tunc duo Acolythi cum thuribulo et navicula, et aqua benedicta, et aspersorio accedent ad dexteram Prælati, qui Missam celebravit. Incepto versiculo, Réquiem ætérnam, etc. Acolythus dabit naviculam Diacono, et ipse accedet cum thuribulo ante dictum Prælatum, qui, ministrante Diacono naviculam, imponet thus in thuribulum. Finito Responsorio, Chorus cantat:

Kyrie eléison.
Christe eléison.

Kyrie eléison.

Et cum dicitur primum, Kyrie eléison, surgunt omnes, detectis capitibus: et ultimo Kyrie eléison, dicto, prædictus Prælatus dicit voce intelligibili:

Pater noster.

Quod secrete complet. Et interim, accepto aspersorio cum aqua benedicta de manu Diaconi, aspergit sepulturam seu lectum, circumcirca ambulans, incipiens a sua parte dextera, tertio aspergens quamlibet lecti partem lateralem, Diacono a dextris comitante, et fimbrias pluvialis

sublevante: et dum transibit ante alios Prælatos, illos salutabit, et similiter Cruci reverentiam faciet, transiens ante illam ad pedes lecti. Postquam cum aspersorio circumierit lectum, et ad locum suum redierit, ibidem ab eodem Diacono capiet thuribulum, et lectum similiter circumcirca thurificabit tertio, in qualibet parte laterali thuribulum ducens, et cum redierit post thurificationem ad locum suum, ante faldistorium stans, intelligibili voce dicet versiculos:

. Et ne nos indúcas in tentatiónem.

R. Sed libera nos a malo.

. A porta ínferi.

R. Erue, Dómine, ánimam ejus.

y. Requiéscat in pace.

R. Amen.

ỳ. Dómine, exáudi oratiónem meam.
R. Et clamor meus ad te véniat.
ỳ. Dóminus vobiscum.

R. Et cum spíritu tuo.

Orémus.

Bsólve, quæsumus, Dómine, ánimam fámuli tui N. ut defunctus sæculo tibi vivat, et quæ per fragilitátem carnis humána conversatióne commísit, tu vénia misericordíssimæ pietátis abstérge. Per Christum Dóminum nostrum. R. Amen.

Deinde dicit idem Pontifex benedicens lectum:

. Réquiem ætérnam dona eis, Dómine..

. Et lux perpétua lúceat eis.

Tum duo ex cantoribus dicunt alta voce:

ỳ. Requiéscant in pace.

R). Amen.

Quo dicto, Prælati ipsi, qui mitris utuntur, illa recipiunt, et omnes co ordine quo venerunt, revertuntur ad sacristiam, vel alium locum idoneum, ubi deponunt sacras vestes, et ad propria quisque revertitur.

Absolutiones istas quatuor, vel quinque, non semper in

omnibus exequiis fieri convenit, sed tantum in primis exequiis, quæ fieri solent post obitum.

In exequiis vero anniversariis non debent fieri hujusmodi quatuor absolutiones, sed una tantum per Prælatum celebrantem, post Missam; vel si adesset castrum doloris, vel alius locus quo eundum esset ad absolvendum, Celebrans solus paratus, ut supra, præcedente Cruce cum omnibus Ministris superius narratis, et sequentibus cum suis Capellanis, accedat ad castrum doloris, et ibidem dispositis Ministris, ut supra dictum est, stans ante suum faldistorium in capite lecti, dicit Orationem, Non intres, in tono prædicto: qua finita sedet, et Chorus cantat Responsorium, Líbera me, etc. et Kyrie eléison, ut supra.

Prælatus vero imponit incensum, ac aspergit, et incensat lectum ordine, quo supra dictum est; et demum dicit unam ex quinque præfatis Orationibus, quam maluerit, et in fine, dicto Responsorio, Réquiem ætérnam, ordine, quo venit, revertitur ad Sacristiam, vel alium locum deputatum, et ibidem depositis paramentis, recedit ad propria. Quod similiter servari poterit etiam in primis exequiis, ubi commode quatuor Prælati, qui post Missam, ut supra dictum est, absolvant, haberi non poterunt.

DE SCRUTINIO SEROTINO

QUO ANTIQUI UTEBANTUR, ANTEQUAM ELECTUS
IN EPISCOPUM CONSECRARETUR.

Crutinii serotini ordo hic erat. Sabbato ante Dominicam ad consecrandum Electum statutam, hora vespertina Metropolitanus residebat super faldistorium in atrio Ecclesiæ, vel in alio solito, vel quo maluerat, loco paratum. Et Suffraganei Episcopi, duo ad minus, ad hoc specialiter convocati, a dextris et sinistris ejus super faldistoria similiter residebant, parati supra rochetum, vel (si essent Regulares) supra superpelliceum, amictu, alba,

PONTIF. ROM.

29

cingulo, stola, pluviali, coloris tempori convenientis, mitra, baculum pastoralem in sinistra, et libros Pontificales ante se tenentes.

Tunc Archipresbyter, vel Archidiaconus Ecclesiæ, ad quam in crastino consecrandus erat Electus, vel alius juxta morem Ecclesiæ, paratus amictu, alba, cingulo, et pluviali, vel casula, si moris erat, deductus medios inter duos Canonicos ejusdem Ecclesiæ, veniebat coram Metropolitano, ac flexis remoto genibus, a Metropolitano benedictionem petebat, dicens in tono Lectionis:

Jube domne benedícere.

Respondebat Metropolitanus sedens, eodem tono, voce

minori:

Nos regat, et salvet cœléstis Cónditor aulæ.

Deinde idem Archipresbyter, vel Archidiaconus surgens appropinquabat se paululum, et iterum genuflectens benedictionem simili modo petebat, dicens:

Jube domne benedícere.

Et Metropolitanus respondebat:

Nos Dóminus semper custódiat, atque gubérnet. Tertio propinquius Metropolitano genuflexus coram illo, tertiam benedictionem petebat, dicens:

Jube domne benedícere.

Respondebat Metropolitanus:

Gáudia cœlórum det nobis rector eórum.

Benedictione itaque completa, interrogabat eum Metropolitanus coram se genuflexum:

Fíli mi, quid póstulas?

Respondebat Archidiaconus:

Ut Deus et Dóminus noster concédat nobis Pastórem.
Interrogatio:

Est de vestra Ecclésia, vel de ália?

Respondebat :

De nostra.

Interrogatio:

Quid vobis complácuit in illo?

Respondebat:

Modéstia, humilitas, patiéntia, et cæteræ virtútes.

Interrogatio:

Habétis decrétum ?

Respondebat:

Habémus.

Metropolitanus dicebat:

Legátur.

Tunc proferebatur, et legebatur Decretum, hoc modo: Everendíssimo in Christo Patri Dómino N. Metropolítica Sedis dignitáte conspícuo. Capítulum N. Ecclésiæ totíus devotiónis famulátum. Crédimus non latére vestram Celsitúdinem, quod nostra Ecclésia suo sit viduáta pastóre. Qua síquidem solátio próprii destitúta Rectóris, ne grex Domínicus perfidórum lupórum mórsibus patéret, et ne ímprobi fieret præda raptóris, commúni voto atque consénsu elégimus nobis in Pontíficem . Presbyterum nostræ Ecclésiæ, vel N. Ecclésiæ, si non sit de ipsa, virum útique prudéntem, hospitálem, móribus ornátum, castum, sóbrium, et mansuétum, Deo et hominibus per ómnia placéntem, quem ad Celsitúdinis vestræ dignitátem dedúcere curávimus, unanímiter postulántes, et obsecrántes a vestra Reverendíssima Paternitáte nobis illum Pontíficem ordinári; quátenus auctóre Dómino, nobis velut idóneus Pastor præésse váleat, et prodésse; nosque sub ejus sacro regímine Dómino semper militáre condigne possímus. Ut autem ómnium nostrum vota in hanc electiónem conveníre noscátis, huic Canónico decréto própriis mánibus roborándo nos subscrípsimus.

Et quilibet scribens dicebat:

Ego N. scripsi, et subscrípsi.

Et sic de aliis. Lecto Decreto, prosequebatur Metropolitanus, et dicebat:

Vidéte, ne áliquam promissiónem vobis fécerit, quia simoníacum, et contra Cánones est.

Respondebat: