For Antony is but a limb of Cæsar.

Let us be sacrificers, but not butchers, Caius.
We all stand up against the spirit of Cæsar,
And in the spirit of men there is no blood:
O, that we then could come by Cæsar's spirit,
And not dismember Cæsar! But, alas!
Cæsar must bleed for it. And, gentle friends,
Let's kill him boldly, but not wrathfully;
Let's carve him as a dish fit for the gods,
Not hew him as a carcass fit for hounds:
And let our hearts, as subtle masters do,
Stir up their servants to an act of rage,
And after seem to chide 'em. This shall mark
Our purpose necessary, and not envious;
Which so appearing to the common eyes,
We shall be call'd purgers, not murderers.
And for Mark Antony, think not of him,
For he can do no more than Cæsar's arm,
When Cæsar's head is off.

CASSIUS.

Yet I fear him:

For in the ingrafted love he bears to Cæsar

BRUTUS.

Alas! good Cassius, do not think of him."

If he love Cæsar, all that he can do

Is to himself, - take thought 1), and die for Cæsar:
And that were much he should 2); for he is given

malignity. Elders zegt Shakespeare: you turn the good we offer into envy.” Dat is bij hem zelfs de gewone beteekenis van het woord.

1) d. i. zich kwellen door er over te peinzen. In dien zin vinden we to take thought ook elders bij Shakespeare, en in het Evangelie van Mattheus lezen we: Take no thought for the morrow, for the morrow shall take thought for the things of itself."

zegt Brutus

2) Antonius kan ons geen kwaad doen, maar alleen zich zelf. Hij kan aan het peinzen raken en voor Cæsar sterven. En dat zou voor hem heel wat zijn, het zwaarste offer zeker, dat zijn liefde

To sports, to wildness, and much company.

Whether Cæsar will come forth to-day, or no;
For he is superstitious grown of late,

Quite from the main opinion he held once 2)
Of fantasy, of dreams, and ceremonies 3).
It may be, these apparent prodigies,
The unaccustom'd terror of this night,
And the persuasion of his augurers,
May hold him from the Capitol to-day.

DECIUS.

Never fear that: if he be so resolv'd,

tot Cæsar brengen kon. Tribonius vindt dan ook het denkbeeld, dat Antonius zich door gedachten kwellen en sterven zou, zoo in strijd met zijn natuur, dat hij zegt: he will live and laugh at this hereafter.

1) Fear is hier cause of fear. De zin is dus: there is nothing for us to fear in him.

2) The main opinion is de meening, die hij placht te hebben, zijn doorgaande meening.

3) Met ceremonies is op godsdienstige gebruiken, b. v. het raadplegen der offerdieren, gedoeld. Daarom volgt er dan ook: the persuasion of his augurers.

I can o'ersway him; for he loves to hear,
That unicorns may be betrayed 1) with trees,
And bears with glasses, elephants with holes,
Lions with toils, and men with flatterers;
But when I tell him he hates flatterers,
He says he does, being then most flattered.
Let me work 2);

For I can give his humour the true bent,
And I will bring him to the Capitol.

CASSIUS.

Nay, we will all of us be there 3) to fetch him.

BRUTUS.

By the eighth hour: is that the uttermost?

CINNA.

Be that the uttermost, and fail not then.

METELLUS.

Caius Ligarius doth bear Cæsar hard,

1) d. i. verraden, en vandaar: gevangen. Men fabelde van den eenhoorn, dat hij, een jager vervolgend, zich met zijn hoorn in den boom vastliep, waarachter deze zich verschool, en zoo gevangen werd.

2) Waar men zulke onvolledige verzen ontmoet, loopt men licht gevaar ze voor quite unmetrical te houden, gelijk Steevens dit vers gelieft te noemen, en dan tot allerlei, grootere of kleinere, tekstveranderingen, aanvullingen, verplaatsingen of wat het ook zij te komen, die volstrekt onnoodig zijn. Vóór men om het metrum iets in den tekst gaat, veranderen, beproeve men of het aannemen van een kortere of langere pauze niet alle zwarigheid opheft. Voor het bestaan van zulke pauzen blind, ofschoon ze vaak de schoonste werking hebben, ja schier onvermijdelijk zijn, zoodat ze met pauzen in een muziekstuk volkomen gelijk staan, heeft men nu eens onnoodige, zelfs der schoonheid schadelijke tekstveranderingen voorgesteld, dan weer de meest vreemde, door niets gerechtvaardigde uitspraak van het een of ander woord aangenomen. Zoo beweert b. v. Wagner in zijn dezer dagen verschenen uitgaaf van Macbeth, dat in Act. 1. Se. 2. sergeant driesylbig, brare als braäve en doubtful als don-oubtful moet worden uitgesproken.

3) d. i. in Cæsar's huis.

Who rated him for speaking well of Pompey:
I wonder, none of you have thought of him,

BRUTUS.

Now, good Metellus, go along by him:

He loves me well, and I have given him reason;
Send him but hither, and I'll fashion him.

CASSIUS.

The morning comes upon 's: we 'll leave you, Brutus. And, friends, disperse yourselves; but all remember What you have said, and show yourselves true Romans.

BRUTUS.

Good gentlemen, look fresh and merrily;
Let not our looks put on our purposes 1);
But bear it as our Roman actors do,
With untir'd spirits and formal constancy 2):
And so, good-morrow to you every one.

[Exeunt all but BRUTUS.

Boy! Lucius! Fast asleep? It is no matter;
Enjoy the heavy honey-dew 3) of slumber:

1) d. i. laat onze blikken den schijn van ons plan niet aannemen, ons plan niet te koop dragen.

2) We moeten doen, zegt Brutus, alsof de zaak ons even weinig aanging, als den tooneelspeler zijn rol; onze geest moet er onvermoeid, kalm bij blijven, en in ons uiterlijk gedrag moeten wij vastheid toonen, zoodat men niet aan eenige verwardheid zien kan dat we iets voor hebben. Formal is hier: uiterlijk; er moet de schijn, het uiterlijk van constancy zijn, al is er ook het wezen niet.

3) In plaats van het honey-heavy dew der folio's (Johnson nam het verbindingsteeken weg, waardoor de lezing niet beter werd) heb ik in den tekst de thans ook door Dyce gehuldigde gissing opgenomen. Voert men daartegen misschien aan, dat honey-dew niet aan iets weldadigs laat denken, daar „it hangs upon the leaves and breeds insects," dan verwijs ik naar deze dichtregels :

How honey-dews embalm the fragrant morn,
And the fair oak with luscious sweets adorn."

Thou hast no figures 1), nor no fantasies,

Which busy care draws in the brains of men;
Therefore thou sleep'st so sound.

Enter PORTIA.

PORTIA.

Brutus, my lord!

BRUTUS.

Portia, what mean you? Wherefore rise you now?
It is not for your health thus to commit
Your weak condition to the raw cold morning.

PORTIA.

Nor for yours neither. You have ungently, Brutus,
Stole from my bed: and yesternight, at supper,

You suddenly arose, and walk'd about,
Musing and sighing, with your arms across;
And when I ask'd you what the matter was,
You star'd upon me with ungentle looks.

I urg'd you further; then, you scratch'd your head,
And too impatiently stamp'd with your foot:
Yet I insisted, yet you answer'd not;

But, with an angry wafture of your hand,
Gave sign for me to leave you. So I did,
Fearing to strengthen that impatience,
Which seem'd too much enkindled; and withal
Hoping it was but an effect of humour,
Which sometime hath his hour with every man.
It will not let you eat, nor talk, nor sleep;
And, could it work so much upon your shape,
As it hath much prevail'd on your condition,
I should not know you Brutus 2). Dear my lord,

1) d. i. waangestalten. Nagenoeg denzelfden zin heeft het woord fantasies; dit meervoud toch duidt images of the mind aan.

2) De komma, die in de uitgaven tusschen you en Brutus staat, vinden we pas in de vierde folio. In de drie eerste komt ze niet voor;