sum DE ULTIMO FINE. RECOLLECTIO. DEUM ESSE ULTIMUM FINEM, CUJUS GRATIA SUNT OMNIA. I. et Sicut Deus est suprema prima causa efficiens omnium, ita etiam est ultimus finis. Unde Apocalypsis i.: Ego principium et finis. Quibus verbis Deus declarat, se esse qui omnibus rebus per creationem initium dedit, et iisdem finem imponet terminando cursum hujus seculi, &c. Quare cum universitas rerum creatarum subsit dominio Dei, sitque natura sua ad hoc instituta ut illi serviat, ipsum esse finem cujus gratia omnia. II. Finis igitur quem Deus ultimo in creatione et gubernatione totius universi spectavit, debuit esse quid extrinsecum, quale est, habere filios similes sibi; participes gloriae et beatitudinis Divinae, ipsa Dei objectiva extrinsica potissimum consistit in his filiis, I. ACTUS. sunt omnia ista, quae tanto Filii hominum usquequo studio sectamini, honores, digravi corde, ut quid diligitis vanitatem, et quaeritis men vitiae, voluptates, quorum causa omnes animae opes, `dacium? Ps. iv. Vanitas quibus solida et aeterna po teratis comparare, frustra expenditis. Vanitas vanitatum et omnia vanitas, dixit Ecclesiastes i., ista omnia expertus, et alta mente contemplatus. Merito vanitas, quia ad finem, ad quem conditi sumus, nihil prosunt, sed plerumque etiam plurimum obsunt. Mendacia sunt omnia ista, promittentia felicitatem, et adferentia miseriam. Vere filii hominum non filii Dei, qui ista quaerunt, mente caeca, cupiditate inconsulta, labore inutili et pernicioso. Non ad ista creati sumus, et in hoc mundo constituti; non in illis situm bonum nostrum, et requies nostra, terrena sunt et temporanea, non possunt animum, cujus natura cœlestis et aeterna, cujus capacitas immensa, cujus dignitas suppar angelis, perficere vel satiare. Quod ergo est verum bonum nostrum? Quis ostendet nobis bona? signatum est super nos lumen vultus tui Domine, dedisti laetitiam in corde meo. Ps. iv. Solum lumen fidei hoc bonum nobis ostendere potest, et viam qua ad illud pervenitur: cujus rei cognitio incredibilem animo laetitiam adfert. Quid enim optabilius quam nosse summum bonum, finemque ultimum, et tenere viam certissimam, qua ad il lud pervenitur? sine hac notitia, omnis alia sapientia inutilis, nec sapientiae nomine digna. II. Oh admirabilem, beatam et gloriosam unionem in qua simul et summum bonum nostrum, et summa gloria tua reposita! per illam enim efficimur participes Divinitatis et omnium bonorum ac gaudiorum tuorum; et per eamdem Divinitas tua summe fulget extra se in speculo mentis creatae, sicut intra se fulget sibi. In aliis rebus creatis, ut in mundi fabrica, et variis rerum gradibus, elucent tenues quidam radii Divinitatis tuae, ex quibus tuam potentiam, sapientiam, bonitatem quasi conjectando cognoscere possumus; at in mente nostra sic elevata et unita tibi splendet tota Divinitatis plenitudo, totaque relucet ejus pulchritudo: ita ut quamvis in se unica sit, miro tamen modo multiplicetur, ut tot videantur esse Divinitates, quot sunt beatae mentes. In hac unione omnia bona nobis affluent, eritque omnium nostrorum desideriorum consummatio : affluet potentia; quia erimus reges et filii Dei: affluet sapentia; quia ipsum sapientiae fontem tenebimus, et contem plabimur: affluet sanctitas; trae cogitationes, curae et la quia eximius ille amor est bores ad illud tendant, nec summa sanctitas et omnium usquam nisi in illo sit menti virtutum perfectio: affluent nostrae requies. Verum, quia divitiae; quia regnum coelo- tantum bonum longe positum rum et omnes ejus opes nos- est supra vires nostras, ad te trae erunt: affluent honores; confugimus, O benignissime quia omnes tamquam filii Dei Deus, ut qui sola bonitate tua excipiemur et honorabimur: infinita nos ad tantum et tam affluet pulchritudo; quia cor- sublime bonum ab aeterno pore instar solis fulgebimus, destinasti, et ut ad illud nos mente instar Divinitatis perduceres, mundum condiaffluent gaudia et delectati- disti, carnem assumpsisti, ones; quia omnes inebria- mortem sustinuisti, et alia buntur ab ubertate domus innumerabilia designasti: betuae, et torrente voluptatis tuae potabis eos (Ps. xxxv.); sicut enim erit incomprehensibilis copia bonorum, ita etiam erit et gaudiorum ac delectationum: affluet pax et securitas; quia nihil nec foris, nec intus umquam turbare poterit: nihil accidere triste vel quod minus gratum, simulque certissimi erunt, hunc statum fore eis sempiternum. III. Itaque haec unio in qua et summum bonum nostrum, et summa Dei gloria, nobis unice sit cordi, et ad eam supra omnia adspiremus. Bona hujus vitae quantumvis magna videantur, prae illo bono vilescant nobis omnia, et instar nihil reputentur. Omnes nos nignitatem tuam in nos continues, neque illam ob ingratitudinem vel negligentiam nostram, vel alias humanae vitae labes, quae subinde per fragillitatem subrepunt, abrumpas vel imminuas: sed potius adaugeas, memor aeterni consilii tui et omnium miserationum tuarum, quas hactenus praestitisti nobis. Illumina mentes nostras lumine Spiritus tui, quo et mundi istius, cujus praestigiis plerique pereunt, vanitates et pericula, et aeternorum bonorum, quae nobis in te praeparasti, excellentiam et suavitatem possimus cognoscere. Fac ut illa nobis semper ob oculos versentur, et vehementem in animis nostris impressionem faciant, qua ad caducorum omnium contemptum, et ad ae ternorum amorem ac studium tuo, et quiete illa aeterna, qua omnes Sancti in te ultimo fine et summo bono suo, per visionem et amorem cum ineffabili gaudio, omnium votorum suorum compotes effecti requi SEPTEM PSALMI POENITENTIALES CUM ORATIONIBUS CONTRA SEPTEM VITIA PSALMUS I. CAPITALIA. Ps. vi.-Est pia poenitentis precatto. Domine, ne in furore tuo arguas me, neque in ira tua corripias me. Miserere mei Domine, quoniam infirmus sum: sana me, Domine, quoniam conturbata sunt ossa mea. Et anima mea turbata est valde: sed tu, Domine, usquequo? Convertere Domine, et eripe animam meam: salvum me fac propter misericordiam tuam. Quoniam non est in morte, qui memor sit tui: in inferno autem quis confitebitur tibi? Laboravi in gemitu meo, lavabo per singulas noctes lectum meum: lacrymis meis stratum meum rigabo. Turbatus est a furore oculus meus : inveteravi inter omnes inimicos meos. Discedite a me omnes, qui operamini iniquitatem: quoniam exaudivit Dominus vocem fletus mei. Exaudivit Dominus deprecationem meam: Dominus orationem meam suscepit. Erubescant et conturbentur vehementer omnes inimici mei, convertantur et erubes- Oratio contra superbiam. Humiliavit semetipsum Dominus noster Jesus Christus: factus obediens usque ad mortem, mortem autem Crucis, ego vilissimus terrae vermiculus, ego pulvis et cinis, ego millies infernum merui, non peccatorum maximus, qui verear me animo efferre? Pro pitius esto mihi, Domine : ag- me diam tuam. Elegi inposterum fac propter misericormei magis, quam habitare_in abjectus esse in domo Dei tabernaculis peccatorum. Ps. lxxxiii. 11. PSALMUS II. Ps. xxxi.-Beatus, qui a peccato liber est. Beati, quorum remissae sunt iniquitates, et quorum tecta sunt peccata. |