dispósuit Deus ad patres nostros. * Et erit. Glória Patri. † Sicut. Zach. 8. Act. 3. : IN 111. NOCTURNO. mortem et resurrectiónem rum, et testamenti quod voce clamáret. Ut quid enim exceptus est ventre belluíno, et die tértio rédditus, nisi ut significáret Christum de profundo inferni die tértio reditúrum? Joel ómnia quæ prophétat, multis verbis compellit expóni, ut quæ pértinent ad Christum et Ecclésiam dilucescant. Unum tamen, quod étiam Apóstoli commemoravérunt, quando in congregátos credentes Spiritus sanctus, sicut à Christo promissus fúerat, désuper venit, non prætermittam. Et erit, inquit, post hæc, et effundam de Spíri tu meo super omnem carnem; et prophetábunt filii vestri et filiæ vestræ. Ab dias, quantùm ad scriptúram ejus áttinet, ómnium brevíssimus Prophetárum, adversùs Idumæam lóquitur. Porrò, si Idumæam modo locutiónis, quo intellígitur à parte totum, accipiámus pósitam esse pro Géntibus, de Christo agnóscere possumus quod ait inter cétera : In monte autem Sion erit salus, et erit Cap. 9. Léctio sancti Evangélii se- Homília sancti Ambrósi In Luc. Lib. 6. n. 60. Considerémus quòd Chri stus suscitatúrus mórtuam, ad faciendam fidem, hæmorrhoüsam antè curávit. Et ut scias exempli gr tiâ stetisse sánguinis fluxum, dum illa pétitur, ista curátur. Sic et resurrectio temporális in Dómini passióne celebrátur, ut et per pétua illa credátur. Sic et María paritúra stérilis indicátur, ut conceptúra vir go credátur. Dénique audi vit paritúram Elísabeth María, nec de sua generatióne dubitavit. Venérunt, inquit, servi dicentes prín cipi: Noli vexáre illum. Adhuc et hi incréduli ad resur rectiónem quam Jesusinle ge prædixit, in Evangélio complevit. Itaque cùm venisset in domum, paucos futúræ árbitros resurrectiónis ascívit ; non enim à multis contínuò est crédita resurréctio. R. Quidam de Archisynagógis prócidit ad pedes Jesu, dicens: Fília mea in extrémis est : * Veni, impóne manum super eam, ut salva sit. . Tu, Dómine, vitæ et mortis habes potestátem, dedúcis ad portas mortis, et redúcis. * Veni. Marc. 5. Sap. 16. Lectio viij. Lectio ix. TEnens ergo manum puellæ Jesus, sanávit eam; et jussit ei dari manducáre; quod est testimónium vitæ, ut non phantasma, sed véritas crederétur. Beátus ille cui manum Sapiéntia tenet. Utinam meos quoque téneat actus, téneat manum justítią téneat Dei Verbum, indúcat in penetrália sua, spíritum avertat erroris, convertat salútis, dari mihi júbeat manducáre! Panis enim cœlestis, Dei Verbum est. Inde et illa Sapiéntia quæ divíni córporis etsanguinis saDlcente Dómino, Non cro-sancta altária replévit est mórtua puella, sed alimentis: Veníte, inquit, dormit, deridébant eum. édite panes meos, et bibite Quicumque enim non cre- vinum quod míscui vobis. dit, irrídet. Fleant ígitur R. Cum venisset Jesus mórtuos suos, qui putant domum, tenens manum mortuos: ubi resurrectió- puellæ, *Clamávit, dicens: nis fides est, non mortis est Puella, surge: et + Reverspécies, sed quiétis. Nec sus est spíritus ejus ; et surabhorret illud Matthæi, rexit contínuò. V. In omni quod ait tibicines fuisse in necessitáte ómnia obáudomo príncipis, et turbam diunt ei. * Clamávit. Glótumultuantem; quia more ria Patri. † Reversus. Luc. véteri tibicines ad incen- 8. Eccli. 42. dendos excitandosque luctus videbantur adhibéri. Ad Benedict. Ant. 6. C. Dicébat múlier intra se: R. Véniunt ab Archisy- Si tetígero tantùm vesti mentum ejus, salva ero. Oratio. ABsolve, quæsumus, Dó nagógo, dicentes: Fília tua in eo, mine, tuórum delicta populorum; ut à peccatórum néxibus, quæ pro nostra fragilitáte contráximus, tuâ benignitáte liberémur; Per Dóminum nostrum. Ad Magníficat. Ant. 1. D. Jesus conversus dixit: Confide, fília; fides tua te salvam fecit. Et salva facta est múlier ex illa hora. Matth. IN Cap. 6. 9. FERIA SECUNDA. De Osée Prophéta. Lectio j. N tribulatióne sua manè consurgent ad me: Veníte, et revertámur ad Dóminum ; quia ipse cepit, et sanábit nos; percútiet, et curábit nos. Vivificábit nos post duos dies, in die tértia suscitábit nos, et vivémus in conspectu ejus. Sciémus, sequemurque ut cognoscámus Dóminum: quasi dilúculum præparátus est egressus ejus, et veniet quasi imber nobis temporáneus et serótinus terræ. Quid fáciam tibi, Ephraim? Quid fáciam tibi, Juda? Misericórdia vestra quasi nubes matutína, et quasi ros manè pertránsiens. Propter hoc dolávi in Prophétis, occídi eos in verbis oris mei; et judícia tua quasi lux egredientur. Quia misericórdiam vólui, et non sacrifícium; et sciéntiam Dei, plusquàm holocausta. R. Dómui Juda, 307. Lectio ij. Cap. 11. Sicut manè tránsiit, per tránsiit rex Israel. Quia puer Israel, et dilexi eum: et Pt ex Ægypto vocávi filiumi meum. Vocavérunt eos, sic abiérunt à fácie eórum. Báalim immolábant, et simulácris sacrificábant. Et ego quasi nutritius Ephraim, portábam eos in bráchiis meis; et nesciérunt quòd curárem eos. In funículis Adam traham eos, in vínculis caritátis: et ero eis quasi exaltans jugum super maxillas eórum; et declinávi ad eum, ut vesce. rétur. R. Dicit Dóminus, 30%. Lectio iij. Cap. 13. pErdítio tua, Israel: tan túmmodò in me auxílium tuum. Ubi est rex tuus? Máximè nunc salvet te in ómnibus úrbibus tuis; et júdices tui, de quibus dixisti : Da mihi regem, et príncipes. Dabo tibi regem in furóre meo, et áuferam in indignatione mea. Colligáta est iniquitas Ephraim, abscónditum peccátum ejus. Dolores parturientis vénient ei : ipse filius non sápiens; nunc enim non stabit in contritióne filiórum. De manu mortis liberábo eos, de morte rédimam eos: ero mors tua, ô mors: morsus tuus ero, inferne: consolátio abscón. dita est ab óculis meis. R. Dies multos, 308. FERIA TERTIA. Incipit Joel Prophéta. Lectio j. Cap. 1. 7 Erbum Dómini, quod factum Vrata et ad Joel fi VE lium lium Phátuel. Audíte hoc, senes; et áuribus percípite, omnes habitatóres terræ: si factum est istud in diébus vestris, aut in diébus patrum vestrorum? Super hoc filiis vestris narráte, et fílii vestri filiis suis, et filii eórum generatióni álteræ. Resíduum erúcæ comédit locusta, et resíduum locustæ comédit bruchus, et resíduum bruchi comédit rubígo. R. Contestátus es, 309. Lectio ij. Cap. 2. ET erit post hæc : Effundam Spíritum meum super omnem carnem, et prophetábunt filii vestri, et filiæ vestræ: senes vestri sómnia somniábunt, et júvenes vestri visiónes vidébunt. Sed et super servos meos et ancillas in diébus illis effundam Spíritum meum. Et dabo prodígia in cœlo et in terra, sánguinem, et ignem, et vapórem fumi. Sol convertétur in phat; quia ibi sedébo ut júdicem omnes gentes in circúitu. Míttite falces, quóniam maturávit messis: véníte, et descéndite, quia plenum est tórcular, exúberant torculária; quia multiplicáta est malítia eórum. Populi, pópuli in valle concisiónis ; quia juxta est dies Domini in valle concisiónis. Sol et luna obtenebráti sunt, et stellæ retraxérunt splendórem suum. Et Dóminus de Sion rúgiet, et de Jerúsalem dabit vo cem suam ; et movebuntur cœli et terra: et Dóminus spes pópuli sui, et fortitúdo filiórum Israel. Et sciétis quia ego Dóminus Deus vester hábitans in Sion monte sancto meo : et erit Jerúsalem sancta, et aliéni non transíbunt per cami ámpliùs. R. Confortentur, 310. FERIA QUARTA. Incipit Amos Prophéta. Lectio j. Cap. 1. ténebras, et luna in sángui-Erba Amos qui fuit in nem, ántequàm véniat dies Dómini magnus et horríbilis. Et erit: Omnis qui invocáverit nomen Dómini, salvus erit; quia in monte Sion et in Jerúsalem erit salvátio, sicut dixit Dóminus, et in resíduis quos Dóminus vocáverit. R. Quid est, 30g. Lectio iij. Consurgant et ascendant gentes in vallem JósaPars Autumnalis. pastóribus de Thécue, quæ vidit super Israel in diébus Ozíæ regis Juda, et in diébus Jeroboam filii Joas regis Israel, ante duos annos terræ motus. Et dixit: Dóminus de Sion rúgiet, et de Jerúsalem dabit vocem suam; et luxérunt speciósa pastórum, et exsiccátus est vertex Carméli. Cap. 3. Hæc dicit Dóminus: Super tribus sceléribus Damas ci, et super quátuor non convertam eum, eò quòd trituraverint in plaustris férreis Gálaad. Et mittam ignem in domum Azael, et devorábit domos Bénadad. Et cónteram vectem Damasci et disperdam habitatórem de campo idóli, et tenentem sceptrum de domo voluptátis; et transferétur pópulus Syriæ Cyré nen, dicit Dóminus. B'. Dómui Juda, 307. Lectio ij. Cap. 6. VE qui opulenti estis in Sion, et confíditis in monte Samaría; optimátes cápita populorum, ingredientes pompáticè domum Israel. Transíte in Chálane, et vidéte, et ite inde in Emath magnam; et des céndite in Geth Palæstinórum, et ad óptima quæque regna horum, si látior términus eórum término vestro est. Qui separáti estis in diem malum, et appropinquátis sólio iniquitátis: qui dormítis in lectis ebúrneis, et lascivítis in stratis vestris qui coméditis agnum de grege, et vítulos de médio armenti. Qui cánitis ad vocem psaltérii; sicut David putavérunt se habere vasa cántici. Bibentes vinum in phíalis, et óptimo unguento delibúti; et nihil patiebantur super contritióne Joseph. Quapropter nunc migrábunt in vél sias ad Amos: Qui vides, gradere, fuge in terram Juda, et cómede ibi panem, et prophetábis ibi: et in Bethel non adjícies ultrà ut prophétes ; quia sanctificátio regis est, et domus regni est. Responditque Amos, et dixit ad Amásiam: Non sum Prophéta, et non sum filius Prophétæ; sed armentárius ego sum, licans sycómoros: et tulit. me Dóminus, cùm séquerer gregem; et dixit Dóminus ad me: Vade, prophéta ad pópulum meum Israel. Et nunc audi verbum Dómini: Tu dicis: Non prophetábis super Israel, et non stillábis super domum idóli. Propter hoc hæc dicit Dóminus : Uxor tua in civitáte fornicábitur, et filii tui et filiæ tuæ in gládio cadent, et humus tua funículo metiétur : et tu in terra pol lúta moriéris; et Israel |