Cum

Lectio iij. Um autem pérditos mores arguere non desísteret; et ad argenteam Eudóxiæ státuam in foro sanctæ Sophiæ erectam histriónes lúdere, et à vulgi clamóribus divínam psalmódiam interturbári mínime paterétur, idque públicâ oratióne reprehendisset, in Episcopórum conventículo íterùm damnátus est, quòd in sedem absque novæ Synodi judicio rediisset; et ipsâ nocte Páschatis Ecclésiâ pulsus Arcádii Imperatóris jussu, paucis post ménsibus Cucúsum in Arméniam amandátur: Epíscopi autem quadraginta, áliique complures qui ipsi adhæserant, hincque Joanníte dicebantur, váriis tormentis afficiuntur. Post Chrysostomi discessum erumpens sú bitò ex ejus throno flamma Ecclésiam et Palátium absumpsit. Mox intrúditur in sedem illíus Arsácius Nectárii frater; quod Innocéntius, ad quem per lítteras Joannes confúgerat, et Epíscopi Occidentales ádeo improbârunt, ut cum eo communicáre noluerint. Interim contínuâ febre debilitátus Joannes, coeptum iter perágere cógitur, donec Cæsaréam Cappadócia venit; ubi cùm per áliquot, dies commoratus esset, remittere paululum vis morbi coepit: sed Cæsariensis

Epíscopi monachorumque factióne rursum exagitátus, réddere se itineri, atque Isaurórum regiónem vastántium immanitáti se expónere coactus est. Cucúsum tandem, quò amandátus fuerat, pervénit; ibique, hiemis incleméntiâ penè enectus, Arméniæ páuperes frumento et cœlesti verbo páscere non déstitit. Hinc, propter crebras Isaurórum incursiónes Arabissum munítius óppidum, non sine perículo, translátus est, deinde Pityuntem; ut assíduis itínenerum labóribus conficerétur. Comána cùm adventáret, pernoctávit in Ecclésia sancti Basilisci; ubi beátus Martyr sic eum in somnis affátus est: Confide, frater Joannes; cras enim simul érimus. Sumptis postrídie coléstibus sacramentis, consignans se in modum crucis, ánimam Deo réddidit, quartadécimâ die Septembris, anno quadrin gentésimo séptimo. Corpus ejus máximo vírginum et monachórum concursu sepultúræ mandátum, post áliquot annos Theodosius Arcádii filius Constantinopolim transtulit insigni pompâ, sexto Calendas Februárii; ejusque relíquias venerátus, pro paréntibus véniam precátus est. Epíscopi autem Occidentales non priùs cum Attico Arsá

ab illo quanta sibi esset ad ventu Christi benignitas colláta hómines díscerent. Nam post remissiónem peccatórum, largítus est étiam ipsi suscitatiónem mortuórum, et mundatiónem lepræ, et virtútes sanatiónum, et fugationem daemonun; ut non solum verbo persua déret auditóribus, sed facto étiam Evangélia pérditis hominibus prædicáret,quòd scilicet possent per poeniténtiam recuperári.

Sermo sancti Joannis
Chrysostomi.
In Matth. Hom. I.

Lectio vj.

IN véteri testamento cùm Móyses ascendisset in montem, descendit Deus: in novo verò cùm nostra in cœlum esset eleváta natúra,

Spíritus sanctus descendit

de cœlo. Non descendérunt Apóstoli de monte tábulas lapídeas afferentes in mánibus, sicut Móyses; sed sanctum Spíritum mente portantes, et thesaurum quemdam dogmatum donorumque gestantes. Sic innumerábiles pópulos attraxérunt, Deo per illórum linguam cunctis accedéntibus disserente; à quo étiam Matthæus repletus Spíritu Evangélium conscripsit; Matthæus ille publicánus, non enim ab arte sua illum erubúerim nuncupáre, nec réliquos: hoc est enim quod máximè ostendit Spíritus

sancti grátiam, eorumque virtútem. Non abs re verò scriptiónem suam Evangélium vocávit; síquidem poenárum sublatiónem, véniam peccatórum, sanctificatiónem, justítiam, redemptiónem, adoptiónem filiorum, coelorum hareditátem, et cum Dei Fílio fraternitátem ómnibus nuntiávit.

IN III. NOCTURNO. Léctio sancti Evangélii secundùm Matthæum. Cap. 9.

Lectio vij.

IN

illo témpore; Vidit Jesus hóminem sedentem in telónio, Matthæum nómine; et ait illi: Séquere me. Et réliqua. Homília sancti Hieronymi Presbyteri.

In Matth. Lib. 1.

CEteri Evangelista, pro

pter verecundiam et honórem Matthæi, noluérunt eum nómine appelláre vulgáto; sed dixérunt, Levi: dúplici quippe vocábulo fuit. Ipse autem Matthæus (secundùm illud quod à Salomóne præcípitur, Justus accusátor est sui in princípio sermónis ; et in álio loco, Dic tu peccáta tua, ut justificéris, ) Matthæum se et publicánum nóminat; ut ostendat legéntibus nullum debére salátem desperáre, sí að melióra conversus sit; cùm ipse de publicáno in Apóstolum sit repentè mutátus.

Lectio viij.

ARguit in hoc loco Porphyrius, et Juliánus Augustus, vel imperitiam histórici mentientis, vel stultitiam eórum qui statim secútisint Salvatórem, quasi irrationabiliter quemlibet vocantem hóminem sint secúti; cùm tantæ virtútes, tantaque signa præcésserint, quæ Apóstolos, ántequàm créderent, vidisse non dubium est. Certè fulgor ipse, et majestas divinitátis occultæ, quæ étiam in humána fácie relucébat, ex primo ad se videntes tráhere poterat aspectu. Si enim in magnéte lápide et súccinis hæc esse vis dícitur, ut ánnulos, et stípulam, et festúcas sibi cópulent, quantò magis Dóminus ómnium creaturárum ad se tráhere póterat quos volébat?

Lectio ix.

ET factum est, discumbente eo in domo, ecce multi publieáni et peccatóres venientes discumbébant cum Jesu. Vidébant Publicánum à peccátis ad melióra conversum, locum invenisse pœniténtiæ, et ob id étiam ipsi non despérant salútem. Neque verò in prístinis vítiis permanentes véniunt ad Jesum, ut Pharisæi et Scribæ múrmurant, sed poeniténtiam agentes, ut sequens Dómini sermo signíficat, dicens: Miseriet non

fícium; non enim veni vo.

cáre justos, sed peccatóres. Ibat autem Dóminus ad convívia peccatórum, ut occasiónem habéret docendi, et spirituáles invitatóribus suis præbéret cibos.

Ad Benedict. Ant. 3. à. Relictis ómnibus, Levi secútus est Jesum ; et fecit ei convívium magnum in domo sua. Luc. 5.

Oratio.

Deus, qui ineffabili mise

ricórdia, beátum Matthæum ex publicáno Apóstolum eligere dignátus es: da nobis, ejus exemplo et intercessióne, ut post te, relictis ómnibus, ambulantes, tibi firmiter adhærére valeámus; Qui vivis et regnás.

Ad Magníficat. Ant. 6. C. Misericórdiam volo, et non sacrificium; non enim veni vocáre justos, sed peccatóres ad poenitentiam. Maith. 9. Luc. 5.

Fit Commem. SS. Mauricii, et Sociorum ejus, Mart. Ant. Cùm vos óderint. V. Viríliter, xv. Oratio, Deus, pro te certántium, 426.

DIE XXII.

In Festo SS. MAURICII, et Sociorum ejus, Marty

rum.

Semiduplex. Lectio ij.

cítus Império, statim in Gallias est profectus, erat in exércitu légio militum, qui Thebai appellabantur. Hi in auxílium novo Imperatóri ab Orientis pártibus accíti vénerant, viri in rebus béllicis strénui, nóbiles virtúte, sed nobilióres fide, Evangélici præcep ti étiam sub armis non im mémores. Maximiánus sacrificatúrus sidólis Octodúrum conveníre exércitum jussit, atróci propósitâ jus sióne, ut per aras dæmónibus consecrátas jurárent. Soli id: Thebai detrectáre ausi sunt. Eo itaque cógni to, Maximiánus Agaunum mittit, ubi octávo ab Octodúro milliári inter Alpína juga conséderant, et déci mum quemque ex legióne ob neglecta impéria gládio feríri jubet, céteros parére mandátis. Ubi ad Thebaos denuntiátio iteráta pervénit, vociferátio passim in castris exóritur, se idolórum profána sacra semper detestatúros; extréma experíri sátius esse, quàm adversùs christiánam fidem veníre. His compertis, Maximiá ius imperat ut íte rùm décimus eórum morti detur, et céteri nihilóminus ad ea quæ spréverant compellantur. Percussus est ítaque qui décimus sorte ob

vénerat..

Lectio iij.

sua

ecce

FLagrábat in illis martyrii gloriósus ardor, dente imprímis sancto Mau. rício tunc primicério legiónis, qui cum Exsupério campi ductóre et Cándido senatóre mílitum exhortabátur síngulos, ut pro sacramento Christi ánimas ultro profúnderent, seque renturque contubernáles qui jam in cœlum præcés→ serant. Itaque hæc Maximiáno mandáta mittunt sicut pia, ita et fórtia: Mílites sumus, Imperátor, tui; sed tamen servi Dei. Tibi militiam debémus, illi innocéntiam : tenémus arma, et non resístimus. Si quid in nos ultrà statúeris, ignes, tormenta, ferrum subire paráti sumus; Christiános nos fatémur. Maximiánus despérans gloriósam eórum constántiam posse revocári, unà sententiâ intérfici omnes decrevit, et rem cónfici, circumfúsis agminibus, jubet. Cædebantur ítaque passim gládiis, non reclamantes saltèm, aut repugnantes, sed depósitis armis, cervices persecutáribus vel intectum corpus offerentes. Reveláta sunt post annos ferè centum eórum córpora sancto Theodóro Octodu

rensi Epíscopo, et hinc delátæ várias in partes eórum relíquiæ.