to verbo, Ráguël expávit, sciens quid evénerit illis septem viris qui ingressi sunt ad eam; et timére cœpit, ne fortè et huic simíliter contingeret : et cùm nutáret, et non daret petenti ullum responsum, dixit ei Angelus: Noli timére dare eam isti, quóniam huic timenti Deum debétur conjux fília tua; proptéreà álius non pótuit habére illam. Lectio ij. v. 13. Unc dixit Ráguël: Non dúbito quòd Deus preces et lácrymas meas in conspectu suo admíserit; et credo quóniam ideò fecit vos veníre ad me, ut ista conjungerétur cognatióni suæ secundùm legem Móysi: et guélis, et duos camélos, in Rages civitátem Medórum perrexit; et invéniens Gabélum, réddidit ei chirographum suum, et recépit ab eo omnem pecuniam : indicávitque ei de Tobía filio Tobía, ómnia quæ gesta sunt; fecitque eum secum veníre ad nuptias. Cùm verò moras fáceret Tobías causâ nuptiárum, sollicitus erat pater ejus. Cœpit autem contristári nimis ipse, et Anna uxor ejus cum eo; et cœpérunt ambo simul flere, eò quòd die statúto mínimè reverterétur filius eórum ad eos. H. Cùm irent, 183. Lectio ij.c.10.v.4. et c.11.v.5. nunc noli dubium gerere Febat igitur mater ejus quòd tibi eam tradam. Et apprehendens déxteram fíliæ suæ, dextræ Tobía trádidit, dicens: Deus Abraham, et Deus Isaac, et Deus Jacob vobiscum sit, et ipse conjungat vos, impleatque benedictiónem suam in vobis. Et acceptâ chartâ, fecérunt conscriptiónem conjúgii. Et post hæc epuláti sunt, benedicentes Deum. FERIA SEXTA. De Libro Tobíze. Lectio j. c.g. v.6. et c. 10. v. 1. Tun Unc Ráphaël assúmens quátuor ex servis Ra et irremediabilibus lácrymis, atque dicébat: Heu, heu me, fili mi, ut quid te mísimus peregrinári? Cui dicébat Tobías: Tace, noli turbári ; sanus est fílius noster, satìs fidélis est vir ille cum quo mísimus eum. Anna autem sedébat secus viam quotidiè in supercílio montis, unde respicere poterat de longinquo. Et dum ex eodem loco specularétur adventum ejus, vidit à longè; et illicò agnóvit venientem filium suum; currensque nuntiávit viro suo, dicens: Eccè venit filius tuus. R. Tobías, 183. Lectio iij. v. 10. Onsurgens cæcus pater pédibus cúrrere; et datâ B. Vocávit ad se, 184. TU De Libro Tobía. Lectio j. c. 12. v. 1. Unc vocávit ad se Tobías filium suum, dixitque ei: Quid póssumus dare viro isti sancto qui venit tecum? Respondens Tobías, dixit patri suo: Pater, quam mercédem dábimus ei? aut quid dignum póterit esse beneficiis ejus? Et vocantes eum, pater scilicet et fílius, tulérunt eum in partem, et rogáre cœperunt ut dignarétur dimídiam partem ómnium quæ attúlerant, acceptam habére. Lectio ij. v. 11. Unc dixit eis occultè : tem, et fem vobis Vanit Lectio ij. c. 14. v. 5. Tobias vocávit ad se Tobíam fílium suum, et sep tem ficávit civitátem potentíssimam quam appellávit Ecbátanis. Et gloriabátur quasi potens in poténtia exércitus sui, et in glória quadrigárum suárum. Anno ígitur duodécimo regni sui, Nabuchodónosor rex Assyriórum, qui regnábat in Nínive civitáte magna, pugnávit contra Arphaxad, et obtinuit eum. tem juvenes fílios ejus nepótes suos, dixitque eis: Fílii, audíte me, et nolíte manére hic; sed quâcumque die sepeliéritis matrem vestram circa me in uno sepulcro, ex eo dirigite gressus vestros ut exeátis hinc: vídeo enim quia iniquitas ejus finem dabit ei. Factum est autem post óbitum matris suæ, Tobías abscessit ex Nínive. Viditque quintam generatiónem, filios filiórum suórum. Et complétis annis nonaginta novem in timóre* Mémores estóte Móysi, Dómini, cum gáudio sepe- qui Amalec confidentem in liérunt eum. Omnis autem virtúte sua, non ferro pugcognátio ejus, et omnis ge- nando, sed précibus sanctis nerátio ejus in bona vita, et orando dejécit. . Omnia in sancta conversatióne per- quæcumque petiéritis in mansit; ità ut accepti essent oratióne credentes, accipiétàm Deo quàm hominibus, tis. * Mémores. Judith, 4. et cunctis habitántibus in 12, 13. Matth. 21. 22. terra. Ad Magníficat, Ant. 7. a. Venit Assur in multitúdine fortitúdinis suæ: Dóminus autem omnipotens trádidit eum in manus féminæ, et confódit eum.Judith, 16.5,7. Orutio Tua nos, infrà. DOMINICA XVI. post Pentecosten. IN I. NOCTUrno. Incipit Liber Judith. Lectio j. c. 1.v. I. Rphaxad rex Medórum subjugáverat multas gentes império suo; et ipse ædiPars Autumnalis. A B. Scitóte quóniam exáudiet Dóminus preces vestras,si manentes permanséritis in jejuniis et oratiónibus. Lectio ij. c. 2. v. 1. Ano tertio décimo Nabuchodonosor regis, vigésimâ et secundâ die mensis primi, factum est verbum in domo Nabuchodónosor regis Assyriórum, ut defénderet se. Vocávitque omnes majóres natu, omnesque duces, et bellatóres suos, et habuit cum eis mystérium consilii sui: dixitque cogitatiónem suam in eo esse, ut omnem terram suo subjugáret império. Quod dictum cùm placuisset ómnibus, vocávit Nabucho- pectémus húmiles consoladónosor rex Holofernem tiónem ejus. y. Deus superpríncipem militiæ suæ, et dixit ei: Egrédere adversùs omne regnum Occidentis, et contra eos præcipuè qui contempsérunt impérium meum. R. Judith vídua, habens super lumbos suos cilícium, jejunábat ómnibus diebus vitæ suæ ; * Timébat Dóminum valdè; nec erat qui loquerétur de illa verbum malum. V. Hæc erat plena opéribus bonis, et eleemósynis, quas faciébat. * Timébat. Judith, 8. 6, 8. Act. 9. 36. Lectio iij. c. 4. v. 1. Unc audientes hæc filii Israël, qui habitábant in terra Juda, timuérunt valdè à fácie ejus. Tremor et horror invásit sensus eórum, ne hoc fácerel Jerúsalem et templo Dómini, quod fécerat cæteris civitátibus et templis eárum. Et misérunt in omnem Samaríam per circuitum usquè Jéricho, et præoccupavé runt omnes vértices mónfium; et muris circumdedérunt vicos suos, et congregavérunt frumenta in præparatiónem pugnæ. B. Quia pátiens Dóminus est, in hoc ipso pœniteámus, ct Humiliémus illi ánimas nostras; † Ex bis resistit, humilibus autem dat grátiam. * Humiliémus. Glória. + Expectémus húmiles. Judith, 8. 14, 16, 20, Jacob. 4. 6. IN II. NOCTURNO. Si hac Dominica proximè antecedat Quat. Temp. Septembris, require Rubric. 165. Ex Libro S. Ambrósii Epíscopi, de Elía et jejúnio. Lectio iv. c. 9. §. 28, 29. potentes vinum prohi bentur bíbere; ne, cùm biberint, obliviscantur sapiéntiam. Bibébaut vinum in ebrietáte potentes, qui Holoferni príncipi milítiæ regis Assyriórum se trádere gestiébant; sed non bibébat fémina Judith, jejúnans ómnibus diébus viduitátis suæ, præter festórum diérum solemnitátes. R. Non in multitúdine est virtus tua, Dómine, nec superbi ab inítio placuérunt tibi, sed * Humílium, et mansuetórum semper tibi plácuit deprecatio. v. Qui se exaltáverit, humiliábitur ; et qui se humiliáverit, exaltábitur. * Humilium. Judith, 9. 16. Matth. 23. 12. Lectio v. Is armis muníta proces H sit, et omnem Assyrió. rum circúmvenit exércitum. Sóbrii vigore consílii ábstu reconciliatiónis sacrificium, virtútis incrementum, quod fecit étiam féminas fortióres augmento grátiæ. lit Holofernis caput, servá- vina poenam suæ ebrietátis vit pudicítiam, victóriam exolvit. Est ergò jejúnium reportávit. Hæc enim succincta jejúnio, in castris prætendebat aliénis: ille vino sepultus jacébat, ut ictum vúlneris sentíre non posset. Itaque uníus mulieris jejúnium innúmeros stravit exércitus ebriórum. B. Da mihi, Dómine, in ánimo virtútem, ut evertam Holofernem; erit enim hoc memoriále nóminis tui, * Cùm manus féminæ dejécerit eum. y. Ut sublimitas sit virtútis Dei, et non ex nobis.* Cùm manus. Judith, 9. 14, 15.2. Cor. 4. 7. Lectio vj. §. 30, 31. Sther quoque pulchrior E facta facta est jejunio; Dominus enim grátiam sóbriæ mentis augébat. Omne genus suum, id est, totum pópulum Judæórum à persecutiónis acerbitátibus liberávit: ità ut regem sibi fáceret esse subjectum, non libídinis ardóre flammátum, sed cœlesti miseratióne conversum; ità ut, et pœna retor R. Aperíte portas, quóniam nobiscum est Deus, qui fecit virtútem in Israël; * Et + Interfécit in manu mea hostem pópuli sui. √. Deo autem grátias, qui dedit nobis victóriam. * Et interfécit. Glória Patri. † Interfécit. Judith, 13. 13, 18. 1. Corinth. 15. 57. IN IN III. NOCTURNO. Homília venerabilis Bedæ In Lucam, lib. 4. querétar in impium, et hooprium est hydrópici, quantò magis abundat nor sacris redderétur altári- humóre inordináto, tantò bus. Itaquè illa quæ tríduo jejunávit contínuò, et corpus suum aquâ lavit, plùs plácuit, et vindictam rétulit. Aman autem, dum se regáli jactat convivio, inter ipsa ámpliùs sitíre. Et ideò rectè comparátur ei, quem fluxus carnálium voluptátum exúberans ággravat. Comparátur díviti aváro, qui quantò est copiosior divitiis quibus |