Abbildungen der Seite
PDF
EPUB
[ocr errors]

Christum hæ beatissimæ mulieres ac vere moniales secutæ fuerint, quantamque gratiam et honorem devotioni earum tam ipse Christus quam postmodum apostoli exhibuerint, sacræ diligenter historia continent. Legimus in Evangelio1 murmurantem Pharisæum, qui hospitio Dominum susceperat, ab ipso esse correctum, et peccatricis mulieris obsequium hospitio ejus longe esse prælatum. Legimus et Lazaro jam resuscitato cum cæteris discumbente, Martham sororem ejus solam mensis ministrare, et Mariam copiosi libram unguenti pedibus dominicis infundere, propriisque capillis ipsos extergere, hujusque copiosi unguenti odore domum ipsam impletam fuisse, ac de pretio ipsius, quia tam inaniter consumi videretur, Judam in concupiscentiam ductum, et discipulos indignatos esse. Satagente itaque Martha de cibis, Maria disponit de unguentis, et quem illa reficit interius, hæc lassatum refovet' exterius. Nec nisi feminas Domino ministrasse scriptura commemorat evangelica. Quæ proprias etiam facultates in quotidianam ejus alimoniam dicabant, et ei præcipue hujus vitæ necessaria procurabant. Ipse discipulis in mensa, ipse in ablutione pedum humillimum se ministrum exhibebat'. A nullo vero discipulorum, vel etiam virorum, hoc eum suscepisse novimus obsequium: sed solas, ut diximus, feminas in his vel cæteris humanitatis obsequiis ministerium impendisse. Et sicut in illo Marthæ, ita in isto novimus obsequium Mariæ. Quæ quidem in hoc exhibendo tanto fuit devotior, quanto ante fuerat criminosior. Dominus, aqua in pelvim missa, illius ablutionis peregit officium; hoc vero ipsa ei lacrymis intimæ compunctionis, non exteriori aqua exhibuit. Ablutos discipulorum pedes linteo Dominus extersit ; hæc pro linteo capillis usa est. Fomenta unguentorum insuper addidit, quæ nequaquam Dominum adhibuisse legimus. Quis etiam ignoret mulierem intantum de ipsius gratia præsumpsisse, ut caput quoque ejus superfuso delibuerit unguento? Quod quidem unguentum non de alabastro extractum, sed fracto alabastro memoratur effusum, ut nimiæ devotionis vehemens exprimeretur desiderium, quæ ad nullum ® ulterius usum illud reservandum censebat, quo in tanto usa sit obsequio. In quo etiam ipsum jam unctionis defectum factis ipsis exhibet, quem antea Daniel futurum prædixerat 10: postquam videlicet ungeretur " Sanctus sanctorum. Ecce enim Sanctum sanctorum mulier inungit, et eum pariter hunc esse quem credit, et quem verbis propheta præsignaverat, factis ipsa proclamat. Quæ est ista, quæso, Domini benignitas; aut quæ mulierum dignitas, ut tam caput quam pedes suos ipse non nisi feminis præberet inungendos? Quæ est ista, obsecro, infirmioris sexus prærogativa, ut summum Christum omnibus Spiritus sancti unguentis ab

[merged small][ocr errors]

9

[blocks in formation]

Luc., cap. VII, v. 37 et sq. Correptum C.
Joan., cap. XII, v. 3. — Sic D.-Disposuit Edd.-- Fo-
vet CD.
Luc., cap. vIII, v. 2. Joan., cap. XIII,

[ocr errors]

6

ipsa ejus conceptione delibutum 1 mulier quoque inungeret, et quasi corporalibus sacramentis eum in regem et sacerdotem consecrans, Christum, id est unctum, corporaliter ipsum efficeret ? Scimus primum a patriarcha Jacob' in typum Domini lapidem unctum fuisse. Et postmodum regum sive sacerdotum unctiones, seu quælibet unctionum sacramenta non nisi viris celebrare permissum est; licet baptizare nonnunquam mulieres præsumant. Lapidem olim patriarcha templum, nunc et altare pontifex oleo sanctificat. Viri itaque sacramenta figuris imprimunt; mulier vero in ipsa operata est veritate, sicut et ipsa protestatur Veritas dicens: << Bonum opus operata est in me. » Christus ipse a muliere, Christiani a viris inunguntur: caput ipsum scilicet a femina, membra a viris. Bene autem effudisse unguentum, non stillasse super caput ejus mulier memoratur. Secundum quod de ipso sponsa in canticis præcinit dicens : « Unguentum effusum nomen tuum*. »Hujus quoque unguenti copiam per illud, quod a capite usque ad oram vestimenti defluxit, psalmista mystice præfigurat, dicens : « Sicut unguentum in capite, quod descendit in barbam, barbam Aaron. Quod descendit in oram vestimenti ejus. » Trinam David unctionem, sicut et Hieronymus in psalmo xxvi meminit, accepisse legimus; trinam et Christum sive Christianos: pedes quippe Domini, sive caput, muliebre susceperunt unguentum; mortuum vero ipsum Joseph ab Arimathia et Nicodemus, sicut refert Joannes, cum aromatibus sepelierunt. Christiani quoque trina sanctificantur unctione: quarum una fit in baptismo, altera in confirmatione, tertia vero infirmorum est. Perpende itaque mulieris dignitatem, a qua vivens Christus bis inunctus, tam in pedibus scilicet quam in capite, regis et sacerdotis suscepit sacramenta. Myrrhæ vero et aloes unguentum, quod ad conservanda corpora mortuorum adhibetur, ipsius dominici corporis incorruptionem futuram præsignabat, quam etiam quilibet electi in resurrectione sunt adepti. Priora autem mulieris 10 unguenta singularem ejus tam regni quam sacerdotii demonstrant dignitatem: unctio quidem capitis superiorem, pedum vero inferiorem. Ecce regis" etiam sacramentum a muliere suscipit, qui tamen oblatum a viris sibi regnum suscipere respuit, et ipsis eum in regem rapere volentibus aufugit. Coelestis, non terreni regis mulier sacramentum peragit; ejus, inquam, qui de semetipso postmodum ait : « Regnum meum non est de hoc mundo. » Gloriantur episcopi quum, applaudentibus populis, terrenos inungunt reges, quum mortales consecrant sacerdotes, splendidis et inauratis vestibus adornati, et sæpe his benedicunt, quibus Dominus maledicit. Humilis

[merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small]

12

[merged small][ocr errors][ocr errors][merged small][merged small][merged small]

mulier non mutato habitu, non præparato cultu, ipsis quoque indignantibus apostolis hæc in Christo sacramenta peragit; non prælationis officio, sed devotionis' merito. O magnam fidei constantiam ! o inestimabilem charitatis ardorem, quæ omnia credit, omnia sperat, omnia sustinet. » Murmurat Pharisæus ' dum a peccatrice pedes dominici inunguntur : indignantur patenter apostoli, quod de capite quoque mulier præsumpserit. Perseverat ubique mulieris fides * immota, de benignitate Domini confisa, nec ei in utroque dominicæ commendationis desunt suffragia. Cujus quidem unguenta quam accepta, quam grata Dominus habuerit, ipsemet profitetur quum sibi hæc reservari postulans indignanti Judæ dixit : « Sine illam ut in die sepulturæ meæ servet illud. » Ac si diceret: Ne repellas hoc ejus obsequium a vivo, ne devotionis ejus exhibitionem in hac quoque re auferas defuncto. Certum quippe est, sepulturæ quoque dominice sanctas mulieres aromata parasse. Quod tunc ista utique minus satageret, si nunc repulsa verecundiam sustinuisset. Qui etiam quasi de tanta mulieris præsumptione discipulis indignantibus, et ut Marcus meminit, in eam frementibus, quum eos mitissimis fregisset responsis, in tantum hoc extulit beneficium, ut ipsum Evangelio inserendum esse censeret, et cum ipso pariter ubique prædicandum esse prædiceret ; in memoriam scilicet et laudem mulieris, quæ id fecerit in quo non mediocris arguebatur præsumptionis. Quod nequaquam de aliis quarumcunque personarum obsequiis auctoritate dominica sic commendatum esse legimus atque sancitum. Qui etiam viduæ pauperis eleemosynam omnibus templi præferens oblationibus, quam accepta sit ei feminarum devotio diligenter ostendit. Ausus quidem est Petrus seipsum et coapostolos suos pro Christo omnia reliquisse profiteri. Et Zachæus desideratum Domini adventum suscipiens, dimidium bonorum suorum pauperibus largitur, et in quadruplum, si quid defraudavit, restituit. Et multi alii majores in Christo seu pro Christo " fecerunt expensas, et longe pretiosiora in obsequium obtulerunt divinum, vel pro Christo reliquerunt. Nec ita tamen dominicæ commendationis laudem adepti sunt, sicut feminæ. Quarum quidem devotio quanta semper erga eum extiterit, ipse quoque dominicæ vitæ exitus patenter insinuat. Hæ quippe, ipso apostolorum principe negante, et dilecto Domini fugiente, vel cæteris dispersis apostolis, intrepidæ perstiterunt: nec eas a Christo vel in passione, vel in morte formido aliqua, vel desperatio separare potuit. Ut eis specialiter illud Apostoli congruere videatur": «Quis nos separabit a charitate Dei? Tribulatio an angustia? »

[merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small]

9

[blocks in formation]

3

[ocr errors]

Unde Matthæus, quum de se pariter et cæteris retulisset': «< Tunc discipuli omnes relicto eo fugerunt, » perseverantiam postmodum supposuit mulierum, quæ ipsi etiam crucifixo quantum permittebatur assistebant. « Erant, »> inquit2, « ibi mulieres multæ a longe, quæ secutæ fuerant Jesum a Galilæa, ministrantes ei. » Quas denique ipsius quoque sepulcro immobiliter adhærentes idem diligenter evangelista describit, dicens : « Erant autem Maria Magdalene, et altera Maria sedentes contra sepulcrum. » De quibus etiam mulieribus Marcus commemorans ait : « Erant autem et mulieres de longe aspicientes, inter quas erat Magdalene, et Maria Jacobi minoris, et Joseph mater, et Salome. Et quum esset in Galilea sequebantur eum, et ministrabant ei, et aliæ multæ quæ simul cum eo ascenderant Hierosolymam. » Stetisse autem juxta crucem, et crucifixo se etiam astitisse Joannes, qui prius aufugerat, narrat; sed perseverantiam præmittit mulierum, quasi earum exemplo animatus esset ac revocatus. « Stabant,» inquit, «< juxta crucem Jesu mater ejus, et soror matris ejus Maria Cleophæ, et Maria Magdalene. Quum vidisset ergo Jesus matrem, et discipulum stantem, etc. >> Hanc autem sanctarum constantiam mulierum, et discipulorum defectum longe ante beatus Job in persona Domini prophetavit ', dicens : « Pelli meæ consumptis carnibus adhæsit os meum, et derelicta sunt tantummodo labia circa dentes meos. » In osse quippe, quod carnem et pellem sustentat et gestat, fortitudo est corporis. In corpore igitur Christi, quod est Ecclesia, os ipsius dixit christianæ fidei stabile fundamentum, sive fervor ille charitatis, de quo canitur : « Aquæ multæ non poterunt extinguere charitatem. » De quo et Apostolus: «< Omnia, inquit, «< suffert, omnia credit, omnia sperat, omnia sustinet. »> Caro autem in corpore pars interior est, et pellis exterior. Apostoli ergo interiori animæ cibo prædicando intendentes, et mulieres corporis necessaria procurantes, carni comparantur et pelli. Quum itaque carnes consumerentur, os Christi adhæsit pelli ; quia scandalizatis in passione Domini apostolis, et de morte ipsius desperatis, sanctarum devotio feminarum perstitit immobilis, et ab osse Christi minime recessit; quia fidei, vel spei, vel charitatis constantiam intantum retinuit, ut nec a mortuo mente disjungerentur aut corpore. Sunt et viri naturaliter" tam mente quam corpore feminis fortiores. Unde et merito per carnem, quæ vicinior est ossi, virilis natura; per pellem muliebris infirmitas designatur. Ipsi quoque apostoli, quorum est reprehendendo lapsus aliorum mordere, dentes Domini dicuntur. Quibus tantummodo labia, id est verba, potius quam facta remanserant, quum jam desperati de Christo magis loquerentur, quam pro Christo quid

[blocks in formation]

9

[ocr errors]

Cantic., Corinth. I, cap. xIII, v. 7. - 11 A

[merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small]

Prædixit RMS. cap. vii, v. 7. natura RMS.

Job, cap. xix, v. 20.

9

[ocr errors]

40

Marc., cap. xv, v. 40 et 41.

operarentur. Tales profecto illi erant discipuli, quibus in castellum Emaus euntibus, et loquentibus adinvicem de his omnibus quæ acciderant ipsi, apparuit, et eorum desperationem correxit. Quid denique Petrus vel cæteri discipulorum præter verba tunc habuerunt, quum ad dominicam ventum esset passionem, et ipse Dominus futurum eis de passione sua scandalum prædixisset?«< Et si omnes, »> inquit Petrus2, «< scandalizati fuerint in te, ego nunquam scandalizabor. » Et iterum3: «< Etiam si oportuerit me mori tecum, non te negabo. Similiter et omnes discipuli dixerunt. » Dixerunt, inquam, potius quam fecerunt. Ille enim primus et maximus apostolorum, qui tantam in verbis habuerat constantiam, ut Domino diceret : « Tecum paratus sum et in carcerem, et in mortem ire; >> cui tunc et Dominus Ecclesiam suam specialiter committens, dixerat : « Et tu aliquando conversus confirma fratres tuos,» ad unam ancillæ vocem ipsum negare non veretur. Nec semel id agit, sed tertio ipsum adhuc viventem denegat, et a vivo pariter omnes discipuli uno temporis puncto fugiendo devolant: a quo nec in morte vel mente vel corpore feminæ sunt disjunctæ. Quarum beata illa рессаtrix mortuum etiam quærens, et Dominum suum confitens, ait : « Tulerunt Dominum de monumento. » Et iterum : « Si tu sustulisti eum, dicito mihi ubi 7: posuisti, et ego eum tollam. » Fugiunt arietes, imo et pastores dominici gregis: remanent oves intrepidæ. Arguit hos Dominus tanquam infirmam carnem, quod in articulo etiam passionis suæ nec una hora cum eo potuerunt vigilare. Insomnem ad sepulcrum illius noctem in lacrymis feminæ ducentes, resurgentis gloriam primæ videre meruerunt. Cui fideliter in mortem quantum dilexerint vivum, non tam verbis quam rebus exhibuerunt. Et de ipsa etiam, quam circa ejus passionem et mortem habuerunt sollicitudinem, resurgentis vita primæ sunt lætificatæ. Quum enim, secundum Joannem, Joseph ab Arimathia, et Nicodemus corpus Domini ligantes linteis cum aromatibus sepelirent; refert Marcus de earum studio, quod Maria Magdalene et Maria Joseph aspiciebant ubi poneretur. De his quoque Lucas commemorat dicens 10: « Secutæ autem mulieres, quæ cum Jesu venerant de Galilæa, viderunt monumentum, et quemadmodum positum erat corpus ejus, et revertentes paraverunt aromata. » Nec satis videlicet habentes aromata Nicodemi, nisi et adderent sua. Et sabbato quidem siluerunt secundum mandatum; juxta Marcum vero, quum transisset sabbatum, summo mane in ipso die resurrectionis venerunt ad monumentum Maria Magdalene, et Maria Jacobi, et Salome. Nunc quoniam devotionem earum ostendimus, honorem quem meruerint " prosequamur. Primo angelica visione sunt consolatæ de

[ocr errors]

Spem abjectam RMS.
Ibid., v. 35.

[ocr errors]

11

8

9

. Matth., cap. xxvi, v. 33. Posuisti eum D. Quia MS. Amb. Luc., cap. xxII, v. 33. 14 Meruerunt D. Ibid., cap. xxIII, v. 55 et 56. v. 32. Joan., cap. xx,v. 2.-' Joan., cap. xx, v. 15.

6

[ocr errors]

9

10 Luc..

« ZurückWeiter »