IN illo témpore; Ascendit Jesus in templum, et docébat. Et mirabantur Judæi, dicentes : Quomodò hic lítteras scit, cùm non didicerit? Respondit eis Jesus, et dixit: Mea doctrina non est mea sed ejus qui misit me Patris. Si quis volúerit voluntátem ejus fácere, cognoscet de doctrínâ, utrùm ex Deo sit. Et réliqua.

Homilia sancti Augustíni
Epíscopi.

DOMINU

me

In Joan. tr. 29. OMINUM Jesum invenimus dixisse: Si quis volúerit fácere voluntátem ejus qui misit › cognoscet de doctrinâ. Quid est cognoscet? Hoc est, intelliget. Quod est autem, Si quis voluntátem ejus volúerit fácere, hoc est crédere. Sed quia cognoscet, hoc est intélliget, omnes intelligunt; quia verò quod ait: Si quis volúerit voluntátem ejus fácere, hoc pertinet ad crédere; ut diligéntiùs intelligátur, opus est nobis ipso Dómino nostro expositóre, ut índicet nobis utrùm revérâ ad crédere pertineat fácere voluntátem Patris ejus. Quis nésciat hoc esse fácere voluntátem Dei, operári opus ejus; id est, quod illi placet? ipse autem Dóminus apertè álio loco dicit: Hoc est opus Dei, ut credátis in eum quem misit ille. Ipsa est ergò fides quam de nobis exigit

intelliges de doctrinâ. Quid enim intelliges? Quia, inquit, ista doctrína non est mea, sed ejus qui misit me Patris. Id est, intélliges quia Christus Filius Dei, qui est doctrína Patris, nec est, nec loquitur ex seipso; sed Filius est, et Verbum Patris.

LECTIO Viij. Dock me, inquit Psalmus, quia mandátis tuis crédidi. Quid áliud est docére, quàm sciéntiam dare? Hæc duo ità sibi connexa sunt, ut álterum sine áltero esse non possit. Nemo enim docétur, nisi discat; et nemo discit, nisi doceatur. Et ideò, si discípulus non sit capax eórum quæ à doctóre dicuntur, non potest Doctor dícere: Ego eum dócui, sed ipse non didicit. Dicere autem potest: Ego ei dixi quod dicendum fuit; sed ille non didicit, quia non percepit, non comprehendit, non intellexit. Nam profectò et ille didicisset, si iste docuisset. Et ideò Deus, quando vult docére, priùs dat intellectum, quo ea quæ ad divínam doctrinam pertinent, homo non potest discere. Undè et paulò post dicit: Da mihi intellectum, ut discam mandáta tua. Cùm ítaque ália sint, quæ ideò díscimus ut tantúmmodò sciámus, ália verò, ut étiam faciámus; quandò ea Deus docet, sic docet, ut scien

Serm. 17 in Ps. 118.

sine

dáveris, non áliquis homo; quamvis per hómines hominibus ministráta sint. Quia ítaque crédidi tua esse mandáta, ipsa est fides mea quâ id crédidi : ímpetret abs te grátiam quâ fáciam quod mandasti. Si enim homo mihi hoc juberet forínsecùs, nunquid ut étiam fáceret quod jubébat, adjuvábat intrínsecùs? Doce ergò me suavitátem, inspirando caritátem; doce me disciplínam, donando patientiam; doce me scientiam, illuminando intelligéntiam. Quóniam mandátis tuis crédidi. Te illa crédidi mandasse, qui Deus es, et hómini donas undè fácias eum fácere quod mandas.

cies, et eos qui te áudiunt. LECTIO ij. Cap. 6. EST

ST quæstus magnus pietas cum sufficiéntiâ. Nihil enim intúlimus in hunc mundum : haud dubium quòd nec auferre quid possumus. Habentes autem alimenta, et quibus tegámur, his contenti simus. Nam qui volunt divites fieri, incidunt in tentatiónem, et in láqueum diáboli, et desidéria multa inutília et nociva, quæ mergunt hómines in intéritum et perditionem. Radix enim ómnium malorum est cupiditas: quam quidam appetentes, erravérunt à fide, et inseruérunt se doloribus multis. Tu autem, ô hómo Dei, hæc fuge: sectáre verò justí

tiam, pietátem, fidem, caritátem, patiéntiam, mansuetúdinem. Certa bonum certámen fidei; apprehende vitam æternam, in quâ vocátus es.

LECTIO iij.

DIVITIBUS hujus séculi præcipe non sublímè sapere, neque sperare in incerto diviti árum, sed in Deo vivo, qui præstat nobis ómnia abundè ad fruendum; benè ágere, dívites fieri in bonis operibus, fácilè tribúere, communicáre, thesaurisáre sibi fundamentum bonum in futúrum, ut apprehendant veram vitam. O Timóthee, depósitum custódi, devítans profánas vocum novitates, et oppositiones falsi nóminis scientiæ; quam quidam promittentes, circa fidem exciderunt. Grá

tia tecum. Amen.

IN II. NOCTURNO.

LECTIO iv.

staret. Nam dùm cónspicis Dóminum immolátum, et illic situm; Sacerdótem sacrificio incumbentem, ac preces fundentem; tùm verò turbam circumfúsam pretioso illo sánguine intingi ac rubefieri; é–

tiamne te inter mortáles versári, atque in terrâ consistere censes? An non potiùs è vestígio in coelos transferris? An non carnis cogitationem omnem abjiciens, nudo ánimo, mente purâ, circúmspicis quæ in cœlo sunt? O miráculum ! ô Dei benignitátem ! qui cum Patre sursum sedet, in illo ipso témporis artículo ómnium mánibus pertractatur, ac se ipse tradit voléntibus ipsum excipere ac complecti. NAM siquis consideret quantum id sit mystérium, ut is scilicet qui homo ipse sit, carne ac sánguine etiamnum

LECTIO V.

sóstomi de Sacerdótio.
Lib. 3. c. 2.

SACERDO
ACERDOTIUM in terrâ qui-
dem perágitur, sed in rerum
cœléstium classem órdinem-
que referendum est; atque id
per quam méritò : quippè non
mortális quisquam, non An-
gelus, non Archangelus, non
ália quævis creáta poténtia,
sed ipse Paraclétus órdinem
hujusmodi dispósuit : qui
mortálibus hominibus etiam-
num in carne manéntibus auc-
tor fuit, ut Angelórum mi-
nistérium ánimo conciperent.
Idcircò necesse est Sacerdó-
tem sic esse purum, ut si in
ipsis colis collocátus inter
coelestes illas virtútes médius

beátæ atque immortáli natúræ illi fieri propior queat. Tùm probè intélliget, quanto Sacerdótes honóre, quantâ diguitáte Spíritus sancti grátiâ dignátus fúerit. Opéribus enim illis, tùm sacra hæc, quæ dico, initiantur perficiunturque; tùm étiam illa his nihile inferióra, quae ipsa dignitátem salútisque nostræ rationem spectant. Etenim qui terram incolunt, atque in eâ versantur, iis commissum est, ut ea, quæ in coelis sunt, dispensent: iis datum est, ut potestátem hábeant, quam Deus óptimus, neque Angelis, neque Archangelis datam esse vóluit. Neque enim ad illos

dictum

mortem, quam pertulit, resurgendo calcávit. Eiergò qui ascendit super occasum iter fácimus, cùm nos ejus glóri

DIE

IN II. NOCTURNO.

LECTIO iv. Sermo sancti Joannis Chry

sóstomi.

De Sacerd. lib. 6. Cap. 3. EUM UM qui pro civitáte ipsâ totâ, quid dico, civitáte? imò verò pro universo terrárum orbe legátus intercédit, deprecátorque est apud Deum, ut hóminum ómnium, non vivéntium modò, sed étiam mortuórum peccátis propítius fiat: qualem, quæro, esse oportet? Equidem neque Móysis, neque Eliæ fidúciam fore unquàm satis putáverim ad supplicatiónem hujusmodi peragendam quandoquidem tanquàm mundus illi universus concredátur, atque adeò ómnium sit pater, sic ad Deum ipse accédit, déprecans quidquid ubique bellórum est extingui, turbas solvi, atque in horum locum pacem ac felícem rerum statum succédere: déniquè célerem malorum ómnium imminentium quà - privátim, quà públicè depulsiónem póstulans. Porrò illum ipsum oportet tantò ómnibus in rebus illis præstáre, pro quibus intercédit, quantum par ut súbditis præfectus excellat.

cerit, commúni ómnium Dómino mánibus assíduè pertractato; quæro ex te, quorum illum in ordine collocábimus? quantam verò integritátem ab eo exigémus? quantam religiónem? Considera enim quales manus hæc administrantes esse oporteat ; qualem linguam, quæ verba illa effundat; quâ dénique re non puriórem sanctiórem-ve esse convéniat ánimam , quæ tantum illum, tàmque dignum Spiritum receperit. Per id tempus et Angeli Sacerdóti astant, et cœléstium potestátum universus ordo clamóres éxcitat, et locus altári vicínus in illius honórem qui immolátur, Angelórum choris plenus est. Id quod crédere abundè licet, vel ex tanto illo sacrificio, quod tunc perágitur. Eco verò et commemoranLECTIO vj. tem olim quemdam audívi, cum diceret senem quemdam, virum admirábilem, ac cui revelatiónum mystéria multa divinitùs fuissent detecta, sibi narrasse, se tali olim visióne dignum hábitum à Deo esse; ac per illud quidem tempus derepentè Angelórum multitúdinem conspexisse ( quátenùs aspectus humánus ferre poterat,) cándidis véstibus indutórum, altáre ipsum circumdántium, déniquè sic cápite inclinatórum,